Αστερίσκοι

«Η διευθύντρια φυγαδεύει φασίστες στο σχολείο της» φωνάζει μία νεαρή έξω από το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης σε έναν πατέρα. «Κι αυτοί με τα κοντάρια που έχετε μαζί σας τι είναι;» της απαντάει εκείνος οργισμένος -«Αυτοί είναι φοιτητικοί σύλλογοι!» του ανταπαντά -«Σε βλέπω πολύ μανιασμένο» πετάγεται και του λέει νεαρός -«Γιατί είναι το παιδί μου μέσα ρε… αυτοί είναι φασίστες, εσείς μου κουβαλάτε απ’ έξω αυτούς με τα κράνη και τα δοκάρια!»… Μία δεκαετία χαμένη, μία δεκαετία με χαμένες ζωές. Του Παύλου Φύσσα, των εργαζομένων στη Μαρφίν, του Θάνου Αξαρλιάν. Κι ακόμα κάποιοι χρειάζονται αστερίσκους για να απαντήσουν εάν σε μία Δημοκρατία πρέπει να καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και αναζητούν ιδεολογικά άλλοθι στον τραμπουκισμό και το έγκλημα. Τίποτα δεν μάθαμε, τίποτα δεν άλλαξε. Η νομιμοποίηση της βίας και η αντιμετώπισή της ως μία δικαιολογημένη μορφή αντίδρασης έχει εγκατασταθεί ως νοοτροπία στην κοινωνία, που έχει ακούσει ότι απλά πρέπει να τσεκάρει κάθε φορά «από ποια μεριά πέφτουν οι μολότοφ». Η εικόνα των ναζιστικών χαιρετισμών στο ΕΠΑΛ προκάλεσε ανατριχίλα. Θύμισε πως τίποτα δεν τελείωσε με τη φυλάκιση των μελών της Χρυσής Αυγής. Προβλημάτισε όμως και η αντίδραση. Που δείχνει πως τίποτα δεν τελείωσε με το τέλος της οικονομικής κρίσης. Το ίδιο έργο παίζεται ξανά και σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής.