Ο Τσίπρας λέει τώρα «όχι» στις Belharra

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να χρειάστηκε πέντε ημέρες για να πάρει θέση απέναντι στην ελληνογαλλική συμμαχία, όπως χρειάστηκε και το αμήχανο τουρκικό ΥΠΕΞ, αλλά μια αλλαγή πλεύσης από τη γραμμή που έχει χαράξει η Κουμουνδούρου ήδη από το 2018, είναι δυσεξήγητη. Τουλάχιστον με όρους μιας θεσμικής αντιπολίτευσης που φιλοδοξεί να επιστρέψει στα κυβερνητικά έδρανα. Η αντίδραση στο σύμφωνο του Ελιζέ που θα μπορούσε να είχε συνυπογράψει με τυμπανοκρουσίες και ο Αλέξης Τσίπρας – άλλωστε, επί ΣΥΡΙΖΑ μπήκαν για πρώτη φορά στη ζωή μας οι φρεγάτες Belharra – το μόνον που υπηρετεί είναι η ανάγκη της Κουμουνδούρου να κάνει αντιπολίτευση για όλα. Δεν είναι καθόλου βέβαιο, ωστόσο, ότι αυτή η γραμμή προσφέρει σε αξιοπιστία και, κυρίως, προσθέτει στο πολιτικό ταμείο. Η εισήγηση του Τσίπρα στη χθεσινή συνεδρίαση του Πολιτικού Κέντρου του ΣΥΡΙΖΑ αιφνιδίασε τους μετριοπαθείς που περίμεναν, έστω και με αστερίσκους, μια θετική στάση από την πλευρά του κόμματος. Ορισμένοι, μάλιστα, παρά την αντίθετη προεδρική θέση, φρόντισαν να καταγραφεί η δική τους πρόταση για μία σύμπλευση με εθνικό πρόσημο – που θα αποτυπωνόταν και με στήριξη της συμφωνίας στη Βουλή. Αλλά ο Τσίπρας ανακάλυψε τους δικούς του λόγους για μια αρνητική στάση, η οποία ικανοποιεί  όσους κινούνται με ιδεοληπτικές αγκυλώσεις στο αριστερό πεδίο, αλλά δεν καθοδηγήθηκε από αυτούς.  Η «καθαρή λύση» που αναζήτησε ο πρώην πρωθυπουργός έβαζε στο μίξερ μια σειρά από άλλα ζητήματα για να δικαιολογήσει μια άρνηση μέσα από μια, υποτίθεται, αριστερή οπτική. Ο Τσίπρας συνάντησε τους διεθνιστές του ΣΥΡΙΖΑ για να αντιταχθεί στην κούρσα των εξοπλισμών και στο νέο δόγμα στρατιωτικής εμπλοκής τόσο στην Αραβική Χερσόνησο, μέσα από τη συμφωνία με τα Εμιράτα, όσο και στην υποσαχάρια ζώνη του Σαχέλ. Είναι το σημείο που αναδεικνύει μέσα από το ελληνογαλλικό σύμφωνο αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής για να το στιγματίσει. Σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες στη διαδικτυακή συνεδρίαση του κομματικού οργάνου κατάλαβαν, ωστόσο, ότι ο πρόεδρος είπε «όχι» μόνον για να πει όχι – και τα υπόλοιπα ήταν απλώς μια γαρνιτούρα για να δείχνει η θέση του σύμφωνη με τις κομματικές αρχές και αξίες και πολιτικώς εξηγήσιμη. Η τελική απόφαση να επιζητήσει η κυβέρνηση μια σαφή διατύπωση από το Παρίσι ότι η κυριαρχία που θα προστατεύσουν οι γαλλικές ένοπλες δυνάμεις καλύπτουν και την υφαλοκρηπίδα με την ΑΟΖ (όπως υπέδειξε ήδη ο Ευάγγελος Βενιζέλος), αλλά και να υπάρξει κυβερνητική διαβεβαίωση ότι δεν θα αποσταλεί ελληνική δύναμη στο Σαχέλ, διαφορετικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταψηφίσει, ήταν η τελευταία άσκηση ισορροπίας.