Οι αιχμάλωτοι της Κόβιντ

Αυτά παθαίνει όποιος πηγαίνει αργά διακοπές. Βρίσκει τον τόπο όπως είναι κι όχι όπως τον βλέπουν οι περιστασιακοί χρήστες του. Τώρα οι τόποι παραθερισμού συγκεντρώνονται ξανά στα δικά τους, κουρδίζονται, επιστρέφουν στους οικείους ρυθμούς τους, ανακουφισμένοι  από τα εποχικά τραλαλά. Γύρω η φύση εξακολουθεί να μαίνεται χωρίς όμως την υποχρέωση να εξυπηρετήσει κανενός τη φαντασίωση παρά μόνον τις δικές της προαιώνιες ανάγκες. Κι αν είσαι τυχερός και ξέρεις πρόσωπα και πράγματα, τίποτα απ’ όσα λέγονται στη διπλανή ξαπλώστρα δεν σου είναι αδιάφορο. Στο παραμικρό όνομα που ακούγεται, αναπηδάς. Ο τάδε τυλιχτής που κόλλησε όλη την αλυσίδα διανομής, ο ταξιτζής, ο κουρέας, ο παπάς του χωριού, ο πάσα ένας ξέσαλος αρνητής που άνοιξε η γη και τον κατάπιε αφού προηγουμένως πρόλαβε να πάρει στον λαιμό του το μισό χωριό. Τόσοι βουβοί θάνατοι, τόσες κηδείες χωρίς κηδειόχαρτο, χωρίς συνοδεία συγγενών και στενών επαφών, χωρίς κανείς να μαρτυράει τι κακό βρήκε το σπίτι του. Η επαρχία, μπορεί να μη μετριέται επισήμως,  μετριέται όμως από μόνη της. Ο τόπος είναι μικρός για να κρατήσει μυστικό και κάθε φιγούρα που μυστηριωδώς εξαφανίζεται  από την πιάτσα είναι μια τρύπα τεράστια για την ισορροπία της. Οι γιατροί, σκοτεινοί σαν ιερείς σ’ αρχαίο δράμα, πηγαινοέρχονται στη δουλειά τους με το στόμα τους επτασφράγιστο. Μιλάνε αντί γι’ αυτούς τα  ισχνά ποσοστά εμβολιασμών με τους ευπαθείς ανεμβολίαστους να πέφτουν μέρα τη μέρα σαν τις μύγες, την ώρα που οι υπόλοιποι κάνουμε ηλιοθεραπεία στην ακίνδυνη UV ακτινοβολία του αποκαλόκαιρου.