Θέατρο της Αναγέννησης

Οπως αφηγήθηκα στο περασμένο άρθρο, οι τεχνίτες του θεάτρου, έστω και κυνηγημένοι στους δύσκολους χρόνους της καθόδου στην Ευρώπη των βαρβάρων, αλλά και της απέχθειας για το θέατρο της Ιεράς Εξέτασης, διέσωσαν την πανάρχαια τέχνη τους κρυφά, μεταμφιεσμένα, πειρατικά, με την Αναγέννηση, δηλαδή την καταφυγή του πολιτισμού στις ρίζες του αρχαίου ελληνικού και λατινικού θεάτρου, επανέφεραν στις σκηνές του θεάτρου, ειδικά στη Δύση, τις μορφές, τους χαρακτήρες και τα θέματα της κλασικής εποχής. Εξάλλου τότε εμφανίστηκε στην ιστορία του πνεύματος και ο όρος «κλασικός», δηλαδή οι κανόνες και το μέτρο της αρχαιότητας. Ετσι οι σπουδαγμένοι λόγιοι της Αναγέννησης σε στενούς, ιδιωτικούς κύκλους, στα σαλόνια των ευγενών και των βασιλικών αυλών, αλλά κυρίως αναγκαστικά, απολάμβαναν έργα που μιμούνταν τους αρχαίους αισθητικούς, ηθικούς και πολιτισμικούς κανόνες και συνταγές. Με κέντρο τις ιταλικές κυρίως πόλεις και τη διάχυση του πολιτισμού μέσω των εμπορικών αποικιακών διαδρομών διαδόθηκαν παντού οι αισθητικοί και ιδεολογικοί κανόνες, π.χ. στην Κρήτη.