Μύθος. Ποπ μύθος

Θα προτιμούσα να εισχωρήσω στην πρώτη post-Covid ταινία χωρίς τη βοή του τελευταίου πολιτισμικού πολέμου (και ενώ έχει προηγηθεί η Μαρία Κάλλας της Μαρίνα Αμπράμοβιτς). Είναι ο έσχατος των Τζέιμς Μποντ ισάξιος του μύθου; Πώς στέκεται απέναντί του ο «κακός της υπόθεσης»; Και κατά πόσο πρέπει να «σιδερωθεί» στην πρέσα της πολιτικής ορθότητας ο συνταξιούχος ήρωας για να αρέσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους; Ευτυχώς ή δυστυχώς τα φαινόμενα διαρκείας δεν κοιτάζουν τη δική μας μελαγχολία ούτε υπόκεινται απαραίτητα στους αλγόριθμους των social media. Ανανεώνονται αναπόφευκτα φορώντας το κοστούμι της νέας εποχής και ενίοτε αλληθωρίζοντας προς τις ρίζες του παρελθόντος για να επιβεβαιώσουν πλήρως τα κριτήρια της μεταμοντέρνας μυθολογίας. Πάντοτε υπάρχει μία σκηνή στην καινούργια περιπέτεια που ανοίγει τη χρονοκάψουλα προς τον Σον Κόνερι ή τον Ρότζερ Μουρ, την Ούρσουλα Αντρες ή τη Χάλι Μπέρι, τον Τέρενς Γιανγκ ή τον Σαμ Μέντες (ευτυχώς, σ’ αυτόν τον τελευταίο).