Με φουστανέλα και μοκασίνι

Οταν πήγαινα σχολείο – θηλέων παρακαλώ -, στα πολύ παλιά χρόνια δηλαδή, γιορτάζαμε πιο συμμετοχικά την 25η Μαρτίου απ’ ό,τι την 28η Οκτωβρίου. Η δεύτερη ήταν, ως γεγονός, πιο κοντά σε εμάς, με διηγήσεις από τον πόλεμο και την Κατοχή έχουμε μεγαλώσει εμείς οι «επάρατοι» boomers, αλλά η επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης, έδινε περισσότερες ευκαιρίες για σκετς, για στολές, για ταμπλό βιβάν. Τι να κάνουν ένα τσούρμο κοριτσόπουλα σε σχέση με το Αλβανικό Επος; Τις γυναίκες της Πίνδου ή την Κατερίνα από τον Μικρό Ηρωα; Ενώ την 25η Μαρτίου, τι Σουλιώτισσες, τι Αμαλίες, τι Μαντώ Μαυρογένους με τις φίλες της, τι «Γιώργαινα, ρίξε τ’ άρματα δεν είναι εδώ το Σούλι». Φορούσαμε φούστες από φόδρες, σεταρισμένες από ψευτοβελούδινα σιγκούνια με τρέσες από τον Καλυβιώτη και από κάτω σοσόνια με μοκασίνια, πασαλειβόμαστε με τα ρουζ και τα κραγιόν των μανάδων μας (άλλο που δεν θέλαμε) και αρχίζαμε τα Καλαματιανά. Βροντοχτυπούσαν τα μοκασίνια στη σκηνή του σχολικού θεάτρου, αντιλαλούσαν τα «διάσελα» και τα «κακοτράχαλα τα βουνά» – φτιαγμένα από παπιέ μασέ και μπογιατισμένα πρόχειρα – και νιώθαμε ότι ήμασταν μέρος ενός σημαντικού πατριωτικοκαλλιτεχνικού δρώμενου. (Θυμάμαι και ένα big event στο οποίο συμμετείχαν και αγόρια από παρακείμενο σχολείο και δεν ξέρω πόσες συσκευασίες βαμβάκι Zic Zac χρησιμοποιήσαμε για να πετύχουμε τη γενειάδα του Αλή Πασά).