Κοιμόμαστε όρθιοι

Κάτι περισσότερο: Κοιμόμαστε όρθιοι ενώ νομίζουμε ότι είμαστε σε διαρκή κίνηση και εγρήγορση. Θα έπρεπε να μας έχει απασχολήσει αν όχι σε μεγαλύτερο, στον ίδιο τουλάχιστον βαθμό, με το ενδιαφέρον για την Καμπούλ ή με το βιτριόλι που έριξε η τριανταεξάχρονη στην τριανταπεντάχρονη. Εστω και αν πρόκειται για κάτι που δεν έγινε στη γειτονιά μας. Θα έπρεπε να παραμείνει στο κέντρο ενός παγκόσμιου ενδιαφέροντος για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να ήταν αδύνατον να επικαλυφθεί από μια καινούργια είδηση όσο δραματική ή συνταρακτική και αν ήταν. Με όλο τον απέραντο σεβασμό στον ανθρώπινο πόνο είτε αφορά σε σύνολα ανθρώπων είτε σε μεμονωμένα άτομα, θα έπρεπε να αισθανθούμε τις προτεραιότητές μας, όπως ισχύουν ως σήμερα, όχι απλώς διαβλητές, αλλά επικίνδυνες και καταστροφικές τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα. Οταν μια φαινομενικά μεμονωμένη συμπεριφορά «εγγυάται» τη γενίκευσή της σε περίπτωση που για Χ ή Ψ λόγους ανατρεπόταν το παγιωμένο καθεστώς της, έτσι ή αλλιώς, εύθραυστης κοινωνικής μας ισορροπίας, το να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην προετοιμαζόμενη πραγματικότητα, ισοδυναμεί με αμέριστη συγκατάθεση στην πιο επιδεινωμένη της μορφή.