NON PAPER

Θεωρίες, προσδοκίες, αηδίες

Η πρόσκληση που έλαβα, ηλεκτρονικά, για παρουσίαση βιβλίου είχε φαρδιά – πλατιά τη διευκρίνιση. «Η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε εμβολιασμένους και σε όσους έχουν νοσήσει το τελευταίο εξάμηνο». Κάτι που το βλέπω όλο και πιο συχνά τελευταία αναφορικά με παραστάσεις, εγκαίνια, αίθουσες εκδηλώσεων, ενώ πριν από λίγες εβδομάδες οι υπεύθυνοι δίσταζαν να το πουν ξεκάθαρα (είναι και αυτές οι θεωρίες περί διχασμού που διακινούνται από πολιτικές σκοπιμότητες). Τηλεφώνησα σε φίλο που συμμετέχει στη συγκεκριμένη παρουσίαση για να του πω πόσο συμφωνώ με αυτήν τη διευκρίνιση. Εισέπραξα ένα είδος υπαινικτικής δυσθυμίας. «Δεν νομίζω ότι είναι και τόσο καλό. Δεν μπορείς να επιβάλεις κάτι με το ζόρι. Σαν το “Αποφασίζουμε και διατάσσουμε” ακούγεται». Ο φίλος έχει γεννηθεί τη δεκαετία του 1970, μετά τη χούντα. Πετάει το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» χωρίς να έχει πλήρη συναίσθηση του τι σήμαινε τότε που ακουγόταν από «επίσημα» χείλη (και με τη χαρακτηριστική, τσιριχτή φωνή), ότι οι φράσεις δεν είναι απλώς λέξεις στη σειρά, ούτε οι λέξεις γράμματα στη σειρά, «χρωματίζονται» από το περιβάλλον τους. Επίσης όμως είναι ένας άνθρωπος καλλιεργημένος και, φυσικά, εμβολιασμένος αφού, διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να εργαστεί. Αλλη περίπτωση. Ο διαχειριστής μεγάλου συναυλιακού χώρου. Προετοιμάζει το πρόγραμμα για τους επόμενους μήνες με παραστάσεις «ανοιχτές» για όλους κι ας ξέρει ότι μπορεί να διαθέσει πολύ λιγότερα εισιτήρια. Ο ίδιος είναι εμβολιασμένος – τουλάχιστον έτσι λέει. Αλλά έχει άποψη. «Και το 50% των θέσεων να μου επιτρέψουν, εγώ βγαίνω. Το να κάνω τον χώρο μόνο για εμβολιασμένους, είναι σαν απευθύνομαι στο 50% του κοινού». Μία άποψη περί μισού – μισού, με τόσα κενά λογικής όσο και η αναφορά του συριζαίου βουλευτή Κώστα Ζαχαριάδη ότι οι μισοί βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας έχουν αποφοιτήσει από κολλέγιο ενώ οι μισοί του ΣΥΡΙΖΑ από δημόσιο σχολείο.