Κοινά

Τα κόμματα εξουσίας υποχρεούνται να είναι πολυσυλλεκτικά για να παραμείνουν εκλογικά μεγάλα, διατείνονται τα στελέχη τους ανεξαρτήτως του ιδεολογικού χώρου όπου τοποθετούν εαυτούς. Για να το πετύχουν πρέπει να προσεγγίσουν πολλά και διαφορετικά ακροατήρια, συνεχίζει η μόνιμη επωδός όσων αυτοσυστήνονται ως stategists – ελληνιστί σχεδιαστές στρατηγικής. Οφείλει να αναγνωρίσει κάποιος στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει λάβει σοβαρά υπόψη τα παραπάνω αποστάγματα κομματικής σοφίας. Τόσο σοβαρά, μάλιστα, ώστε να αποπειράται πάντα να απευθυνθεί στα δύο πιο ανόμοια μεταξύ τους εκλογικά κοινά. Οπως έκανε χθες ο Αλέξης Τσίπρας, φέρ’ ειπείν, μιλώντας από τη μια στους ειρηνιστές κι από την άλλη στους σχεδόν τουρκοφάγους εθνικιστές. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ωσάν εκφραστής της πασιφιστικής Αριστεράς είχε πολλές επικρίσεις για το οικονομικό κόστος της συμφωνίας. Κι ακόμη περισσότερες για το άρθρο 18 επειδή διακρίνει πίσω από τις λέξεις του το ενδεχόμενο να σταλούν στην εμπόλεμη περιοχή του Σαχέλ «ελληνικές ειδικές δυνάμεις σε μάχες υπό γαλλική διοίκηση απέναντι σε τζιχαντιστές». Κι αυτό, στην τσιπρική ανάγνωση, δεν ενέχει κινδύνους μόνο για τους στρατιώτες εκεί.