Πώς να το κάνουμε, Αλέξη;

Παρακολουθώντας χθες τη Βουλή, παρατηρούσα τη ρητορική τεχνική του Κυριάκου Μητσοτάκη για να στριμώχνει τον Αλέξη Τσίπρα, όπου ο αρχηγός της αντιπολίτευσης εμφανίζεται αδιάβαστος. Κατά κανόνα, λοιπόν, αυτό που κάνει ο Μητσοτάκης είναι να βρίσκει ένα κρίσιμο σημείο τού υπό συζήτηση θέματος, το οποίο ο Τσίπρας θίγει επιφανειακά, χωρίς να το γνωρίζει εις βάθος· και αρχίζει να τον κοπανάει με αλλεπάλληλα ερωτήματα, σχετικά με συγκεκριμένες παραμέτρους του ζητήματος. Πρόκειται πάντα για ρητορικά ερωτήματα. Ο Μητσοτάκης δεν περιμένει να τα απαντήσει ο Τσίπρας, δίνει ο ίδιος τις απαντήσεις και, με τον τρόπο αυτόν, αντιπαραβάλλει τη δική του γνώση του θέματος με την άγνοια του αντιπάλου του, τη δική του σοβαρότητα με την επιπολαιότητα του άλλου. Το κάνει, δε, με ένα ελαφρώς καθηγητικό ύφος, μάλλον αναπόφευκτο, καθότι σπασίκλας εκ πεποιθήσεως – κάτι για το οποίο, παρεμπιπτόντως, πολύ τον εκτιμώ.