Αγχος για το τέλος του πλανήτη

Πού να αποδώσει κανείς την αίσθηση τέλους που κυριαρχεί τελευταία στις προηγμένες, δυτικές κοινωνίες; Και πρώτα απ’ όλα, ποιανού τέλους; Του πολιτισμού όπως τον ξέρουμε; Του ανθρωπίνου είδους; Της φύσης; Του πλανήτη; Μήπως του δυτικού πολιτισμού ή ειδικότερα της αμερικανικής ισχύος; Απάντηση σαφής δεν υπάρχει, και όλα αυτά μοιάζουν μπλεγμένα και αλληλεπικαλυπτόμενα – ειδικά στην εποχή του κορωνοϊού. Ωστόσο ένα κάποιο τέλος είναι πάντα μια κάποια λύση. Το βέβαιο: με αφορμή την αυξανόμενη φιλολογία περί την κλιματική κρίση, αλλά και την πύκνωση των ακραίων καιρικών φαινομένων, το τέλος του κόσμου ξαναήρθε στις όποιες συζητήσεις με ανανεωμένη ορμή, πιθανώς ισχυρότερη και βαθύτερη από την εσχατολογία στα πρώτα στάδια του οικολογικού κινήματος εκεί στα τέλη των 60s ή ακόμη με την αίσθηση επερχόμενου ολέθρου από την εξοπλιστική κούρσα των τότε υπερδυνάμεων ή από τις θεωρίες για την έλευση του πυρηνικού χειμώνα αμέσως μετά τον πόλεμο.