Ο όρος «cancel culture» προσδίδει γελοιογραφικές διαστάσεις σε ένα φαινόμενο σύμφυτο στην πολιτική της αριστεράς. Ανέκαθεν ανεχόταν μόνο το δικό της γέλιο· μόνο τη δική της κριτική και σάτιρα, μόνο το δικό της βλέμμα. Όσοι δεν συμφωνούσαν με την πρόσληψή της για την κοινωνία και την ιστορία «ακυρώνονταν» όχι μόνο ως κακοήθεις δεξιοί αλλά ως κακοί πολίτες και ως, ανίκανοι, ατάλαντοι και ανέντιμοι επαγγελματίες. Όπως είναι ευρέως γνωστό, η διαφορά της με τις υπόλοιπες παρατάξεις ήταν, και παραμένει, η δομική της συγγένεια με τη θρησκεία: η αριστερά προσηλυτίζει, ελέγχει, κατηγορεί, τιμωρεί και εκτελεί. Το ιστορικό εξόντωσης των «δικών» της είναι ενδεικτικό του θεμελιώδους αυταρχισμού και της μισαλλοδοξίας την οποία παρουσιάζει ως αρετή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή