Η παγίδα

Η Τουρκία αναβαθμίζει σταθερά και προσπαθεί να παγιώσει τις αναθεωρητικές της βλέψεις. Με όρους βιντεοπαιχνιδιού, αλλάζει συνεχώς πίστα προκειμένου να πετύχει τον στόχο της, που δεν είναι άλλος από την επιβολή της Γαλάζιας Πατρίδας. Πρόκειται για ένα ευθέως επιθετικό δόγμα που αποσκοπεί στην αλλαγή του status quo σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Επινοήθηκε το 2006 αλλά άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μετά το 2016. Το 2017 ήταν όταν για πρώτη φορά ο Ερντογάν μίλησε δημόσια για την ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης, την οποία θεωρεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην υλοποίηση των επιδιώξεών του. Παρ’ όλα αυτά, την επικαλείται για να στηρίξει τον παράλογο ισχυρισμό που επιχειρεί να συνδέσει την κατοχύρωση ελληνικών νησιών έναντι της αποβατικής στρατιάς του Αιγαίου με την κυριαρχία τους. Γι’ αυτό άλλωστε δεν πρέπει να υποτιμούμε τις επιστολές που η Αγκυρα καταθέτει στον ΟΗΕ, ειδικότερα τις δύο τελευταίες (Ιουλίου και Σεπτεμβρίου 2021), στις οποίες ξεδιπλώνει – χωρίς σοβαρά νομικά επιχειρήματα – τις θέσεις της, κλιμακώνοντας επικίνδυνα τις αμφισβητήσεις της σε βάρος μας. Μόνο που αντιθέτως απ’ ό,τι μπορεί να πιστεύαμε ή να εκτιμούσαμε στο παρελθόν, πως δηλαδή βάζει στο τραπέζι πολλά αιτήματα ώστε να ικανοποιήσει μέρος αυτών, τώρα όσα αναφέρει αποτελούν ξεκάθαρα αναπόσπαστο κομμάτι της αναθεωρητικής της ατζέντας, άρα θα επιμείνει.