Αξιολόγηση

Το Σαββατοκύριακο το Τwitter εξέπεμπε ένα ανάθεμα κατά της υπουργού Παιδείας και του σχεδίου για την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών. Εξ όσων διάβαζα, η Κεραμέως υιοθετεί φασιστικές μεθόδους σέρνοντας εκπαιδευτικούς (τους συνδικαλιστές) στα δικαστήρια προκειμένου να κηρυχθεί παράνομη η απεργία-αποχή τους από τη διαδικασία αξιολόγησης, ενώ την ίδια στιγμή τα σχολεία λειτουργούν υπό καθεστώς ανεπάρκειας σε υποδομές και προσωπικό. Καμία αντίρρηση για τις ελλείψεις στα σχολεία. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι για ποιο λόγο να μη γίνεται αξιολόγηση μονάδων και στελεχών. Διότι αν αξιολογηθεί η σχολική μονάδα, η καταγραφή των λειτουργικών προβλημάτων θα γίνει με εμφατικό και συνάμα αντικειμενικό τρόπο. Κοινώς θα μας δώσει μία αξιόπιστη εικόνα για τις συνθήκες λειτουργίας και την επάρκεια των υποδομών. Η δε αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, από τη στιγμή που δεν έχει τιμωρητικό χαρακτήρα, θα επιτρέψει μία καλύτερη χαρτογράφηση του επιπέδου τους. Και αν έχω πιάσει το νόημα σωστά, οι εκπαιδευτικοί, τουλάχιστον δια των συνδικαλιστών τους, απαιτούν να είναι ο μοναδικός κλάδος που δεν αξιολογείται, ενώ παράλληλα απέχουν από μία καταστατικά προβλεπόμενη διαδικασία απαιτώντας να μην υφίστανται μισθολογικές συνέπειες. Στις ανακοινώσεις τους αναφέρουν ότι αξιολογούνται από την κοινωνία, η οποία βρίσκεται στο πλευρό τους. Αυτό καλό είναι να το τσεκάρουν ξανά. Διότι εκεί έξω, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αξιολογείται καθημερινά. Και όταν στέλνει το παιδί του στο σχολείο, ασφαλώς και εκτιμά την αφοσίωση των εκπαιδευτικών, μόνο που θα ήθελε να δει και κάτι να αλλάζει. Η αξιολόγηση, λοιπόν, δεν είναι πολιτική επιλογή. Είναι κοινωνικό πρόσταγμα. Η δε χορήγηση ενός βαθμού αυτονομίας στα σχολεία, ακόμα και για την προσέλκυση χορηγών, είναι ένας τρόπος για την καλύτερη διασύνδεσή τους με τις τοπικές κοινωνίες. Ναι, το σχολείο της Κηφισιάς θα έχει περισσότερα μέσα από το σχολείο της Καισαριανής. Ούτως ή άλλως τα έχει. Θεωρητικά, όμως, θα μπορεί και η Καισαριανή να διεκδικήσει κάτι καλύτερο, κάτι που σήμερα δεν διανοείται να προσεγγίσει. Ο κόσμος αλλάζει. Το υφιστάμενο εκπαιδευτικό μοντέλο θεωρείται απαρχαιωμένο, παραπέμπει στον 19ο αιώνα. Και εμείς συζητάμε για αξιολόγηση. Είναι θλιβερό.