Μεταξύ νοσταλγίας και φαντασίωσης

Η υπογραφή της ελληνογαλλικής συμφωνίας για την εγκαθίδρυση στρατηγικής εταιρικής σχέσης στην άμυνα και την ασφάλεια, προσέφερε καύσιμη ύλη στην πολυφορεμένη συζήτηση περί στρατηγικής αυτονομίας, ευρωπαϊκής κυριαρχίας ή όπως νοηματοδοτείται από τις διακριτές εθνικές προτιμήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ. Λαμβάνοντας υπόψη το ετεροβαρές του γαλλογερμανικού άξονα μετά την κρίση χρέους στην ευρωζώνη, το Παρίσι συγκέντρωσε τις δυνάμεις του στην ευρωπαϊκή κεφαλαιοποίηση της σκληρής του ισχύος για την εξισορρόπηση του Βερολίνου, το οποίο θα συνεχίσει να ηγείται των εξελίξεων στο πεδίο της οικονομίας. Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ ερμηνεύτηκε ως παράθυρο ευκαιρίας. Προκειμένου ο πρόεδρος Μακρόν να προωθήσει το φιλόδοξο όραμά του το οποίο προσέκρουσε τόσο στην απώλεια ευθυγράμμισης με τις ΗΠΑ (βλ. Ρωσία, Κίνα) όσο και στο τείχος Γερμανών και Ανατολικοευρωπαίων που επιθυμούν τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας των Αμερικανών και της Ατλαντικής Συμμαχίας. Αντανακλώντας τις δύο όψεις του ίδιου προβλήματος και ανατροφοδοτώντας την απουσία ενιαίας στρατηγικής κατεύθυνσης.