Η αλλαγή ήταν επιβεβλημένη

Δεν πήγαινε καλά η ΑΕΚ. Κι ας ήταν ψηλά στη βαθμολογία. Κι ας μην έχει χαθεί το παραμικρό αναφορικά με τους εγχώριους στόχους της σεζόν. Το ζητούμενο για τους αρμόδιους σχετιζόταν με το γεγονός πως η ομάδα δεν… περπατούσε. Και μολονότι η ισοπαλία στον ΟΦΗ σκεπάστηκε κάτω από το χαλάκι των διαμαρτυριών για τη διαιτησία, όσοι είχαν μάτια και δεν αρνούνταν την πραγματικότητα, διαπίστωναν πως αντί να έρχεται η βελτίωση η κατάσταση δυσκόλευε όλο και παραπάνω. Η ήττα στην Τούμπα ήρθε με «κάτω τα χέρια». Ορισμένοι εκτίμησαν πως με την επιτυχία στο Αγρίνιο και με δεδομένη τη διακοπή του πρωταθλήματος, τα πάντα θα ξεχνιόντουσαν. Λάθος μεγάλο. Ούτε ο Μιλόγεβιτς αισθανόταν καλά στα Σπάτα. Υπήρχαν εκατέρωθεν γκρίνιες. Η μία πλευρά δεν πίστευε στην άλλη, ούτε της έδινε πολύ χρόνο ώστε να εμφανίσει ένα διαφορετικό πρόσωπο. Μόλις δε προέκυψε η πρόταση ή έστω το ενδιαφέρον για τον σέρβο προπονητή από μια άλλη ομάδα, η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Ουδείς ήθελε να παλέψει ώστε να συνεχιστεί ένας γάμος γεμάτος προβλήματα και αμφισβήτηση. Η διοίκηση ούτε που το σκέφθηκε. Ο Μιλόγεβιτς το ίδιο. Κάπως έτσι, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Κάτι που θα μπορούσε να είχε συμβεί νωρίτερα και ασφαλώς μετά τον αποκλεισμό-σοκ από τη Βελέζ, ήρθε τώρα και για πολλούς ήταν ένας κεραυνός εν αιθρία. Δεν θα έπρεπε. Ολα φαίνονταν από μακριά, οι γνωρίζοντες περίμεναν τις εξελίξεις. Τελικά, τα γεγονότα κύλησαν με αστραπιαία ταχύτητα. Είπαν πολλοί πως «αυτά γίνονται μόνο στην ΑΕΚ». Πιθανότατα. Πώς όμως να συνεχιστεί κάτι που όλοι είχαν διαγνώσει πως δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο σε μια εσωστρέφεια διαρκείας;