Το αδιέξοδο

Το κλίμα φόβου που καλλιεργείται στην κοινή γνώμη με σενάρια ελληνοτουρκικής σύγκρουσης, δημιουργεί κάποια ανοχή ως προς την επανέναρξη ενός εξοπλιστικού ανταγωνισμού. Ουσιαστικά, ελληνική κοινωνία και πολιτικό σύστημα εθίζονται στο να «πληρώνουμε» την απροθυμία μας για προωθητικούς συμβιβασμούς και στο να προσπαθούμε να «εξαγοράσουμε» τη στήριξη άλλων χωρών με προμήθεια οπλικών συστημάτων τους. Ομως, το να αγοράζουμε πολεμικά πλοία και αεροπλάνα από διάφορους περιστασιακούς «εχθρούς του εχθρού μας» – εσπευσμένα και αποσπασματικά – δεν είναι συνετό, ενώ αποτελεί μια πανάκριβη τακτική. Ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες, λόγω των οποίων η χώρα έφτασε στο κατώφλι της χρεοκοπίας, ήταν και τα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα. Αν είχαμε πολιτική βούληση και δυνατότητα για απευθείας επίλυση των προβλημάτων μας με την Τουρκία, πολλά από αυτά θα ήταν άχρηστα. Επιτυχία θα ήταν να διαμορφώνουμε με τέτοιο τρόπο τις σχέσεις μας και τις συνθήκες στο περιβάλλον μας, ώστε να μη χρειαστεί να καταφύγουμε σε αυτά τα εξοπλιστικά προγράμματα.