Οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν με την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων και την επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία σημάδεψαν το καλοκαίρι του 2021 και επανάφεραν στο επίκεντρο της ατζέντας της ΕΕ θέματα που η πανδημία και η αντιμετώπιση των επιπτώσεών της ενδεχομένως να είχαν προσωρινά (και μόνο σχετικά) παραμερίσει από τα πρωτοσέλιδα. Μεταξύ αυτών αναμφισβήτητά συμπεριλαμβάνεται το φάσμα των πρωτοβουλιών για την ενίσχυση της συνεργασίας στον τομέα της άμυνας, οι οποίες προωθήθηκαν με ένταση μετά την παρουσίαση της Παγκόσμιας Στρατηγικής της ΕΕ το 2016 – στον απόηχο του ρωσικού επεκτατισμού και της προσάρτησης της Κριμαίας – και εφαρμόζονται σταδιακά έκτοτε. Η αιφνιδιαστική για την ΕΕ αμυντική συμφωνία ΗΠΑ, Αυστραλίας και Ηνωμένου Βασιλείου (ΑUKUS) και, ιδιαίτερα για την Ελλάδα, η σύναψη της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία, επανάφεραν δυναμικά τη συζήτηση για τη μορφή και τη φύση της μελλοντικής αμυντικής ταυτότητας της ΕΕ καθώς και της συνύπαρξης και συσχέτισης της «Ευρώπης της άμυνας» με την ιστορική διατλαντική συμμαχία που αποτελεί το ΝΑΤΟ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή