Το ελληνικό πολιτικό σύστημα όποτε αναφέρεται στους πρόσφυγες επιλέγει να απευθύνεται στο θυμικό των ψηφοφόρων. Οι πρώτοι είτε αποτελούν απειλή για την καθαρότητα του έθνους, είτε δικαιούνται τον οίκτο μας. Κανείς όμως – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – δεν μιλάει για εκείνους κάνοντας επίκληση στη λογική του εκλογικού σώματος. Κανείς, δηλαδή, δεν αναδεικνύει τη δυνητική συμβολή αυτών των ανθρώπων στην ενδυνάμωση του παραγωγικού ιστού της χώρας.

Υπάρχουν πολλές θέσεις εργασίας που πλέον δεν είναι δελεαστικές για τους έλληνες πολίτες, οι οποίες θα μπορούσαν να καλυφθούν από τους πρόσφυγες, και με αυτόν τον τρόπο να ωφεληθούν τόσο η ελληνική οικονομία όσο και οι πρόσφυγες – αφού έτσι θα αυξάνονταν οι πιθανότητές τους να ενταχθούν ευκολότερα στο κοινωνικό σύνολο.

Η αλήθεια είναι πως οι πολιτικοί μας δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από την πλειονότητα των ευρωπαίων συναδέλφων τους όταν ρητορεύουν για το Μεταναστευτικό. Ωστόσο, ήδη κάποιες αιρετικές φωνές στην Ευρώπη λένε ότι ολόκληρη η ήπειρος θα χρειαστεί στο μέλλον πολλούς μετανάστες αν θέλει να αναστρέψει δύο τάσεις που θέτουν σε κίνδυνο την οικονομική της επιβίωση, τη γήρανση του πληθυσμού της και την έλλειψη εργατικού δυναμικού.

Οι προβλέψεις με βάση τα στατιστικά στοιχεία είναι αρκετά δυσοίωνες. Μέχρι το 2100 υπολογίζεται πως η ΕΕ θα έχει 30 εκατ. λιγότερους πολίτες και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχει εργαζομένους για τα νοσοκομεία, τα ξενοδοχεία ή τα εργοστάσιά της – άρα, τα κράτη της δεν θα βρίσκουν κι εύκολα τα χρήματα που απαιτούνται για να δώσουν συντάξεις. Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Εξού και πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά τις λύσεις που ίσως έχουν να δώσουν οι πρόσφυγες στα προβλήματα της παραγωγικής διαδικασίας.