Αμφισβήτηση, καταστροφή, ανατροπή, μεταμόρφωση, παρενδυσία, ελευθεριότητα, τρέλα: Η τραγωδία του Ευριπίδη «Βάκχες», που διδάχθηκε (το 405-406 π.Χ.) έναν χρόνο μετά τον θάνατο του ποιητή (407 π.Χ.), διαθέτει μια σειρά από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τοποθετείται χρονικά στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου και εκφράζει την απογοήτευση του ποιητή για την πτώση της Αθήνας. Με πρωταγωνιστή έναν θεό στην ανθρώπινή του διάσταση, ο ποιητής παρουσιάζει έναν κόσμο σε πλήρη διάλυση -οδηγώντας τον μύθο στην πιο ακραία συνθήκη: η μάνα-Αγαύη γίνεται Μαινάδα και κατασπαράσσει (εν αγνοία της και μέσα στην παραζάλη) τον γιο της-Πενθέα. Το παράλογο στην πλήρη εκδοχή του ή αλλιώς το τέλος της λογικής.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή