«Δεν αντέχω άλλο, συγγνώμη»

«78χρονος δολοφονεί τη σύζυγό του που έπασχε από Αλτσχάιμερ και αυτοκτονεί…». «Νέα γυναικοκτονία» αποφαίνονται στα γρήγορα οι συντάκτες της είδησης. Χωρίς να το σκεφτούν πολύ μάλλον. Χωρίς να αναλογιστούν τι πόνο και απόγνωση κρύβει πίσω της η είδηση. Κι όμως. Το σπαρακτικό σημείωμα του συζυγοκτόνου είναι εύγλωττο: «Δεν αντέχω άλλο, συγγνώμη». Λίγες ώρες μετά γίνονται όλα γνωστά. Ο 78χρονος έπνιξε – πιθανόν με σκοινί – την 75χρονη άρρωστη γυναίκα του. Στις 23.00 τηλεφωνεί στην Αστυνομία αποκαλύπτοντας το έγκλημά του. Οταν οι αστυνομικοί φτάνουν, τον βρίσκουν κρεμασμένο πάνω από τη σορό της γυναίκας του. Θάνατος με τον ίδιο σκληρό τρόπο. Συνειδητή καταδίκη στην πιο αποτρόπαιη αυτοτιμωρία. Τι να σκεφτόταν λίγα λεπτά πριν; Τις ευτυχισμένες στιγμές τους; Την ημέρα του γάμου τους; Το μαρτύριο που βίωνε εκείνη από την αρρώστια; Τη δική του ταλαιπωρία; Τον φαντάζομαι λίγο πριν να κοιτάζει φωτογραφίες με τις ευτυχισμένες τους στιγμές… «Δεν αντέχω άλλο, συγγνώμη»… Μάλλον όλα μαζί. Σίγουρα τον δικό της πόνο πιο πολύ από τον δικό του. Γιατί πάντα πονάει πιο πολύ όταν βλέπεις τον άνθρωπό σου να υποφέρει και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις. Να γίνεται ξένος. Να μην σε αναγνωρίζει πια. Ισως σε στιγμές διαύγειας να του το είχε ζητήσει κι εκείνη. Η αρρώστια είναι σκληρή. Δεν έχει πόνο, αλλά βυθίζει το μυαλό στη λήθη, κάνοντας τους δικούς σου ανθρώπους ξένους, αλλά και εσένα ξένο στους δικούς σου ανθρώπους. Που προσπαθούν να καταλάβουν αν πίσω από στιγμιαία χαμόγελα βρίσκονται σημάδια ανάμνησης. Φέρνω στο μυαλό μου την Αν και τον Ζορζ, το ηλικιωμένο ζευγάρι στο «Amour» του Χάνεκε. Εκείνη παθαίνει εγκεφαλικό, εκείνος τη φροντίζει. Προστάτης της ίδιας και της ζωής που έζησαν μαζί. Αλλά και την καθηλωτική Τζουλιάν Μουρ στο «Still Alice». Η 50χρονη ακαδημαϊκός του Columbia αρχίζει να ξεχνάει ονόματα και στιγμές. Ωσπου μια μέρα χάνεται στην ίδια της τη γειτονιά. Ο θεατής βιώνει βήμα βήμα τις συνέπειες της νόσου στη ζωή της ίδιας και των αγαπημένων της.