Στην πρώτη αναποδιά

Στη Μεγάλη Βρετανία όπου η ενεργειακή κρίση έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, επαναλειτούργησαν χθες οι ηλεκτροπαραγωγικές μονάδες που λειτουργούν με άνθρακα. Στην Πολωνία δεν σταμάτησαν ποτέ να λειτουργούν και ας πληρώνουν για κάθε μέρα λειτουργίας τους επιπλέον το πρόστιμο που τους έχει επιβάλει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στα Δυτικά Βαλκάνια, πάνω που ξεμύτισαν και έκαναν όνειρα «πράσινης» μετάβασης, ανέκρουσαν πρύμναν και επέστρεψαν στις ρυπογόνες μονάδες του παρελθόντος. Είναι ξεκάθαρο, ότι η ενεργειακή μετάβαση έχει κάνει ορισμένα βήματα όπισθεν, τις τελευταίες εβδομάδες. Κάτι δεν πάει καλά. Το χειρότερο είναι ότι τείνει να δυσφημιστεί ή και να «δαιμονοποιηθεί» στα μάτια των πολιτών. Στην Ελλάδα, στη ζυγαριά, προστατεύω το κλίμα ή την τσέπη μου, αυτή την περίοδο επικρατεί το δεύτερο. Οι φυσιολογικοί υπερασπιστές του πρώτου, οι φιλοπεριβαλλοντιστές, δείχνουν να έχουν λουφάξει. Το ίδιο και τα κόμματα και οι φορείς που τους εκπροσωπούν. Ούτε μια κουβέντα για το πόσο σημαντική είναι για το μέλλον του πλανήτη μας, για το μέλλον των παιδιών μας, η ενεργητική παρέμβαση στην κλιματική αλλαγή. Για το πόσο σημαντικός είναι ο περιορισμός του λιγνίτη που μολύνει τον αέρα και το έδαφος, όπου παράγεται. Οι περισσότεροι από τους ενεργούς υπερασπιστές του περιβάλλοντος αυτή την περίοδο, βρίσκονται πιο συχνά στην αντίπαλη όχθη. Στα κινήματα κατά των ανεμογεννητριών και των φωτοβολταϊκών. Αν συνεχίσουν έτσι σε λίγο… θα βρίσκονται δεμένοι μαζί με τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ έξω από τις λιγνιτικές μονάδες, απαιτώντας την επαναλειτουργία τους. Από την άλλη οι πολίτες φυσιολογικά ανησυχούν για τις ανατιμήσεις, ειδικά ενόψει χειμώνα. Στην κυβέρνηση παρά τον περιορισμό που έχει επιβληθεί στο ξοδεύειν από τον προϋπολογισμό, βρήκαν λεφτά από άλλες πηγές και βρίσκονται στην πρώτη ομάδα των ευρωπαϊκών χωρών που ανακοίνωσαν μέτρα περιορισμού των επιβαρύνσεων. Από όσα ανακοινώθηκαν ήταν ξεκάθαρο, ότι η ευρωπαϊκές αρχές δεν έχουν ανάψει ακόμα το πράσινο φως για να δοθούν χρήματα, εκτός κανόνων. Από τον κρατικό, δηλαδή, προϋπολογισμό. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Τέτοιου είδους ζητήματα, μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο αναζωπύρωσης του πληθωρισμού, τα «κόβεις στη ρίζα». Αν τα αφήσεις θεριεύουν. Και ο κίνδυνος είναι υπαρκτός.