Δεν μπορούμε πια να τα ακούσουμε

Εχω την άποψη ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες ο δημόσιος χώρος, όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα αλλά παντού στον δυτικό κόσμο, δυσκολεύεται να φιλοξενήσει αναπαραστατικά γλυπτά. Εξαιρέσεις φυσικά υπάρχουν και μπορούν να εντοπιστούν εκεί όπου το αντικείμενο έχει ελαφρύνει από το βάρος της μνημειακότητας κι έχει οπλιστεί με χιούμορ και κάποια δόση αναστοχασμού. Η ιδέα μιας μεταλλικής μορφής με ανθρώπινα χαρακτηριστικά που στέκεται συνήθως όρθια σε βάθρο, ψηλότερα από τους ανθρώπους γύρω της, και, υποτίθεται, με κάποιον τρόπο συνδιαλέγεται μαζί τους έμοιαζε προφανώς παρωχημένη ήδη στο μυαλό του Alberto Giacometti που ανέλαβε να οδηγήσει τις μορφές του στα όρια της εξαφάνισης (και τα βάθρα στην ανυπαρξία). Στα τέλη πλέον του 20ου αιώνα ο Richard Serra εγκατέλειψε την ιδέα αυτή εντελώς. Αντικατέστησε τα αναπαραστατικά γλυπτά με μεταλλικούς τοίχους, ενίοτε τείχη, ελλείψεις, λαβυρίνθους από ατσάλι COR – ΤΕΝ. Απέναντι ή μέσα σε αυτές τις κατασκευές ο άνθρωπος πιέζεται σχεδόν κυριολεκτικά. Δεν έχει πλέον μπροστά του κάτι που μιμείται τη μορφή του αλλά κάτι που δημιουργεί μια κατάσταση η οποία σε κανονικές συνθήκες μόνο υπό το βάρος μιας άλλης ανθρώπινης παρουσίας μπορεί να προκύψει. Η ανθρώπινη μορφή έχει εξαφανιστεί αλλά υφίσταται ως (ψυχολογική) παρουσία.