Υπερβολική και άδικη η επίθεση

Πρωτίστως θα πρέπει από μέρους μου να λεχθεί πως απ’ όσο μπόρεσα να εξετάσω το εν λόγω έργο, οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι η επίθεση κατ’ αυτού είναι υπερβολική και εντέλει άδικη. Πρέπει επίσης να επισημάνω ότι η πλαστική γραφή αυτής της ούτως ή άλλως αξίας γλύπτριας είναι γνωστή και δεν μπορούμε ν’ απαιτούμε απ’ αυτή να λειτουργήσει έξω απ’ τη γραφή της. Τώρα, με αφορμή το γενικό ερώτημα της εφημερίδας, λέγω ότι η υπόθεση της αναπαραστατικής γλυπτικής δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να ξεφύγει από τις συνέπειες της επαφής της με τον πολιτικό βίο της σύγχρονης Ελλάδος, όπου τα πάντα καθορίζει η αμορφωσιά, η προχειρότητα και σε πολλές περιπτώσεις η ποταπότητα των συναλλαγών. Θα ήταν ως εκ τούτου πολύ αφελές το να προσδοκά κανείς από τους διοικούντες σήμερα γνωστικές απαιτήσεις πάνω σε σταθερές που καθορίζουν την ακριβή γλυπτική απόδοση του προσώπου και κατ’ επέκταση της ψυχής ενός εικονιζομένου. Αλλά το βάρος της ευθύνης θα ήταν άδικο να επιρριφθεί μονομερώς στους ούτως η άλλως ανάξιους πολιτικούς μας, αφού ως καθοδηγητές τους έχουν τους κάθε μορφής περί τα εικαστικά εγκατεστημένους «ειδικούς». Το μέγιστο λοιπόν μέρος της ευθύνης φέρουν αυτοί οι οποίοι θα όφειλαν να γνωρίζουν τι διέπει και διακρίνει την ελληνική εικονιστική τέχνη και με ποιες φιλοσοφικές επιλογές αποφασίζεται η όλη οργάνωση ενός αγάλματος. Αν τώρα όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα γι’ αυτούς, για κάποιους άλλους είναι πραγματικότητα και καθημερινή άσκηση. Η Ελλάδα, έλεγε ο Νίκος Γκάτσος, προχωράει με τις εξαιρέσεις και γλύπτες που ανήκουν σ’ αυτές τις εξαιρέσεις δημιουργούν και σήμερα και στον χώρο της παραστατικής γλυπτικής χωρίς να νοιάζονται και πολύ για το κατά πόσον η κρατούσα περί το εικαστικό γίγνεσθαι φαυλότητα θα τις προσέξει ή μη. Τέλος, θα πρέπει να ειπωθεί πως προξενεί μεγάλη θλίψη το γεγονός ότι οι κατά το πρόσφατο παρελθόν πρόγονοί μας απεδείχθησαν στις αντίστοιχες γνώσεις τους και επιλογές τους μακράν καλύτεροι ημών.