Πριν από 32 χρόνια, τον Νοέμβριο 1989, όλη η Ευρώπη καταδίκαζε τα τείχη. «Ποτέ νέα τείχη στην Ευρώπη». Μόλις είχε κατεδαφιστεί το πλέον επαίσχυντο τείχος στην ήπειρο – το Τείχος του Βερολίνου. Ο Ψυχρός Πόλεμος έφθανε στο τέλος του, η Ευρώπη ανακτούσε την πολιτική της ενότητα («free and whole»), η δημοκρατία επέστρεφε στις χώρες του ανατολικού τμήματός της και η Σοβιετική Ενωση τελικά κατέρρεε. Ενας νέος κόσμος χωρίς τείχη (borderless world) (θεωρούσαμε ότι) άνοιγε μπροστά μας. Μια Ευρώπη ελεύθερη και δυνατή και πάντως όχι «Ευρώπη – φρούριο». Αλλωστε με την εγκαθίδρυση της εσωτερικής αγοράς η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε καταργήσει ολοσχερώς τα εσωτερικά της σύνορα. Ταυτόχρονα θέσπισε και την έννοια των εξωτερικών συνόρων, την «κοινή διαχείριση» και προστασία τους. Ουδείς τότε ήταν αντίθετος στη λογική της κατάργησης των συνόρων και οπωσδήποτε όλοι ήταν εναντίον της οικοδόμησης νέων τειχών. Ανάμεσά τους βέβαια και η Ελλάδα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός της περιόδου, από το 1990, (θυμάμαι ότι) υπήρξε διαπρύσιος κήρυξ της ελεύθερης Ευρώπης και εναντίον της «Ευρώπης – φρούριο».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή