Επιθυμία διαφυγής από το έδαφος

Στον Λυκαβηττό βρισκόταν ο πιο δημοφιλής συναυλιακός χώρος της προ-ολυμπιακής Αθήνας. Η εμπειρία της ανόδου στον λόφο, η νυχτερινή θέα της πόλης, το βραχώδες τοπίο του παλαιού νταμαριού και η ικριωματική κατασκευή του θεάτρου έδιναν στον συγκεκριμένο τόπο ξεχωριστή ταυτότητα. Το τοπίο στο πλάτωμα όπου δημιουργήθηκε το θέατρο είναι σκληρό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά ο Τάκης Χ. Ζενέτος ανακάλυψε σε αυτό μια ευκαιρία. Αναλαμβάνοντας το 1964 τη δημιουργία ενός προσωρινού αρχικά θεάτρου, έλαβε τη μάλλον απρόσμενη απόφαση να το τοποθετήσει σε απόσταση από τα βράχια. Η νέα ικριωματική κατασκευή ελάχιστα θυμίζει την αρχετυπική μορφή ενός αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Στα πρώτα σκίτσα του έργου διακρίνουμε τη δομή ενός ραδιοτηλεσκοπίου, μιας μηχανής δηλαδή παρατήρησης του Διαστήματος η οποία εκφράζει το πνεύμα των 60s και την πίστη στην πρόοδο και τις δυνατότητες του ανθρώπου.