Τα κρυφά φιλιά στα μονοπάτια του δάσους, στο ιλιγγιώδες τελεφερίκ με τη γιαγιά μας, η θέα από ψηλά, η μεγάλη εικόνα του πρωτοεμφανιζόμενου «νέφους» στο Λεκανοπέδιο. Ο Λυκαβηττός καθόρισε το βλέμμα μας και την αισθησιακή μας καλλιέργεια. Ως προς την ανθρωπογεωγραφία, οι προσφυγικές κατοικίες, στην καρδιά και την περίμετρο του λόφου, δώσανε τη θέση τους στην «κυψέλη» γραφείων της πρώτης διευρυμένης γενιάς αυτοαπασχολούμενων μηχανικών που χτίσανε την Αθήνα του Μεταπολέμου και της Μεταπολίτευσης. Ο Λυκαβηττός ενώνει πολλές γειτονιές του κέντρου της Αθήνας με πυκνό πολεοδομικό ιστό, τη Νεάπολη και τα Εξάρχεια, το Κολωνάκι, τους Αμπελόκηπους και αποτελεί αναγκαίο δημόσιο χώρο εκτόνωσής τους. Οχι τόπο που συνδέεται μόνο με «μητροπολιτικές» φιλοδοξίες, δηλαδή τόπο που σχεδιάζεται για να ενισχύσει, κυρίως, τις τουριστικές ροές προκαλώντας αυτό που καλείται «διαρροή αξιών».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή