Το απόμερο κέντρο

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι θα ήταν ο Λυκαβηττός χωρίς την Ακρόπολη. Αλλά ούτε και τι θα ήταν η Ακρόπολη χωρίς τον Λυκαβηττό ξέρω. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αυτός είναι εκεί για να την παρενοχλεί, να τη χλευάζει, να την εκτρέπει. Κάποτε μου φαίνεται ότι διεκδικεί μια διαφορετική καταγωγική αρχή της πόλης ζητώντας, καθώς υψώνεται, να αναδιατάξει τα αρχεία της. Διότι η Ακρόπολη αξιώνει να φαίνεται και να είναι ό,τι φαίνεται. Ζει από το βλέμμα που την κοιτάζει εκτεθειμένη, κυρίως δε αξιοθαύμαστη, αποκαθαρμένη, διαυγής. Θέλει να υπενθυμίζει διαρκώς πού βρισκόμαστε, σε ένα λίκνο δηλαδή, ενισχύει το έδαφος πάνω στο οποίο στέκεται και μας συγκρατεί στο κέντρο της επίσημης ιστορικής μνήμης. Σε αντίθεση μαζί της, ο Λυκαβηττός ζει από τη μυχιότητά του. Υπαινίσσεται ότι κάτι δεν φαίνεται, κάτι παραμένει κρυμμένο στους σκοτεινούς κόλπους του, ή χαμένο πιθανώς σε έναν λαβύρινθο. Η Ακρόπολη ζητά να είναι ακραιφνώς ελληνική και νότια, μεσογειακή, ο Λυκαβηττός επιμένει σαν μια βόρεια κηλίδα, ακατέργαστη κι αλλογενής, αναφομοίωτη όχι μόνο στο αστικό τοπίο, αλλά στην ίδια την ιστορικότητα. Ετσι, αν η Ακρόπολη εντέλει συναρθρώνει, ο Λυκαβηττός εξαρθρώνει.