Αν δεχτούμε, με πολλή πίστη και ίσως και λίγο ρομαντισμό, ότι ο δημόσιος λόγος κι η στάση του πολιτικού προσωπικού πρέπει να έχει και μια κάποια παιδευτική αξία, τότε αξίζει πραγματικά να την αναζητήσουμε στη δημόσια δήλωση της Φώφης Γεννηματά για την υγεία της και την αποχώρησή της από τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής στο ΚΙΝΑΛ. Οπως και στα θερμά μηνύματα στήριξης που εξέπεμψε αμέσως ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος. Για τη Γεννηματά δεν είναι η πρώτη φορά. Είναι μια γυναίκα που έχει βιώσει τρομερές απώλειες και έχει αντιμετωπίσει κι η ίδια με τρομερή γενναιότητα τον καρκίνο, μια αρρώστια που υπάρχει πολύς κόσμος που δεν αντέχει καν να τη λέει με το όνομά της, που προτιμά να τη λέει «παλιοαρρώστια» ή «το κακό», όχι από δεισιδαιμονία όσο για τον φόβο που προκαλεί η αναμέτρηση με τη φθορά. Γι’ αυτό και έχει μεγάλη αξία η στάση μιας δημόσιας προσωπικότητας, πόσο μάλλον μιας πολιτικού, απέναντί της. Η Φώφη Γεννηματά έχει μιλήσει ευθέως για τον καρκίνο, δημόσια, με απλότητα και χωρίς μισόλογα, για την απώλεια, για τον πόνο, για την πρόληψη, για τα κίνητρα της επιβίωσης. Εχει μιλήσει επίσης ευθέως για ένα ακόμη πολύ δύσκολο θέμα για τις γυναίκες που συνδέεται, συχνά, με το πρώτο. Για το ότι δεν είναι πάντα εύκολη, ούτε αυτονόητη, η μητρότητα. Ας προσπαθήσουμε λίγο να ξεχάσουμε συμπάθειες και πεποιθήσεις και ας σκεφτούμε πόσο σπάνια μιλάνε οι γυναίκες τόσο ανοιχτά, στην Ελλάδα ειδικά. Συνήθως τα υπομένουν σιωπηλά, κρύβοντας τα σημάδια τους, χωρίς να εκτίθενται, χωρίς να κάνουν τους άλλους να νιώσουν «άβολα». Υπάρχει, βλέπετε, μια διάχυτη αντίληψη που ταυτίζει, πολύ συχνά, την αδυναμία με την ντροπή, τη δημόσια παραδοχή με τη θυματοποίηση, το βουβό μαρτύριο με την αξιοπρέπεια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή