Αλλα μου λέν’ τα λόγια σου και άλλα οι εμμονές σου

Ας πούμε ότι ένας φορέας, ένα ίδρυμα, μία ομάδα επιστημόνων ετοιμάζει μια καμπάνια υπέρ του εμβολιασμού. (Οχι «ας πούμε», ισχύει αλλά ας μην κάνω, προς το παρόν, σπόιλερ). Απευθύνεται λοιπόν, εκτός των άλλων, σε καλλιτέχνες, δημοφιλείς και επιδραστικούς, να συμμετέχουν στην καμπάνια με διαδικτυακά μηνύματα που θα προτρέπουν τους ανεμβολίαστους να εμβολιασθούν. «Πολύ ωραία» σκέφτηκα κι εγώ η ανέμελη. Είχα δει εξάλλου τα ονόματα που είχαν κατά νου. Ανθρωποι σοβαροί, συγκροτημένοι, προσγειωμένοι και ορθολογιστές. Κάποιοι μάλιστα έχουν δηλώσει δημόσια ότι έσπευσαν αμέσως, μόλις «κάλεσαν την κλάση τους», στα εμβολιαστικά κέντρα. Οπως πληροφορήθηκα, όμως, αυτός που είχε αναλάβει να «κλείσει» τους καλλιτέχνες, έπεσε μετωπικά, από το πρώτο κιόλας τηλεφώνημα, στο τείχος των εμμονών. «Ναι, ωραία, εντάξει. Κι εγώ είμαι υπέρ του εμβολιασμού. Δεν μπορώ όμως να συμμετέχω σε μια τέτοια καμπάνια. Το υπέρτατο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής πρέπει να προστατεύεται ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για ιατρική πράξη». Δεν άκουσα. Πώς είπατε; Ορίστε; Συγγνώμη κύριε ποιος είστε;