«Σε μια ορχήστρα ζούμε για λίγες, μαγικές στιγμές»

Κάποτε έλεγε ότι όνειρό του ήταν να έχει μια ορχήστρα σε ένα δωμάτιο για να τη διευθύνει όπως θέλει ο ίδιος – να μη βγει ποτέ από εκεί για να κυνηγήσει την καριέρα. Πιθανότατα η φαντασίωση γεννήθηκε ύστερα από την πρώτη επαφή με τα πνευστά μιας μπάντας που άκουσε όταν ήταν παιδί στη Νέα Σμύρνη. Ή με τις μελωδίες των Χατζιδάκι και Θεοδωράκη που κατέκλυζαν το πατρικό στην αθηναϊκή συνοικία. Οι γονείς του ήταν λυρικοί τραγουδιστές που, παρεμπιπτόντως, δεν κυνήγησαν κι εκείνοι την καριέρα. Οταν ακούς στο πολιτιστικό ρεπορτάζ παρόμοιες δηλώσεις συνήθως φυλάγεσαι: αρκετά συχνά τα πρώτα ονόματα του χώρου «διορθώνουν» αναδρομικά το παρελθόν με αφορισμούς του παρόντος. Ογδόντα λεπτά συζήτησης με τον Λουκά Καρυτινό, καλλιτεχνικό διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, αρκούν για να σε πείσουν ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του διευθύνει ακόμη εκείνη την αόρατη ορχήστρα. Η μουσική καταφτάνει από κάθε ρωγμή. Οταν χρησιμοποιεί τη φιλοσοφία για να περιγράψει την ακουστική εμπειρία – «η πρωταρχική ηδονή γίνεται σε δεύτερο στάδιο απόλαυση και τελικά θαυμασμός και κατανόηση» -, όταν συγκρίνει μοντερνιστές και ρομαντικούς ή επικαλείται τον Σλέγκελ («η αρχιτεκτονική είναι μια μουσική παγωμένη») και τον Στραβίνσκι («η μουσική είναι αρχιτεκτονική σε κίνηση»).