«Μια κλεφτή ματιά σε κάτι τόσο σκοτεινό»

Το εν λόγω απόγευμα ήταν το τελευταίο μέρος μιας σειράς ημερών όπου ο Άλαν, η Σαμ και εγώ είχαμε πάει τα επίπεδα κατανάλωσης ουσιών σε νέες αχαρτογράφητες περιοχές. Κάνοντας γκριμάτσες και με ένα συνεχές τρέμουλο είχαμε πιέσει τους εαυτούς μας πολύ πιο πέρα από αυτό που ήταν συνήθως αποδεκτό, ακόμη και για εμάς. Κάποια στιγμή κι ενώ η Σαμ είχε ανέβει τρεκλίζοντας στον επάνω όροφο για να πάει στην τουαλέτα, ο Άλαν και εγώ ακούσαμε ξαφνικά έναν βαρύ γδούπο να αντηχεί στο ταβάνι, ακολουθούμενο από μια σειρά παράξενων χτυπημάτων. Διαισθανόμενοι ότι κάτι έχει πάει τρομερά στραβά τρέξαμε επάνω και βρήκαμε τη Σαμ να σφαδάζει ξαπλωμένη στο πάτωμα, με τους ρόγχους μιας φριχτής κρίσης, το στόμα της γεμάτο άσπρο αφρό και σάλια και τα μάτια της να πεταρίζουν με φρενιασμένους και τρομακτικούς σπασμούς. Ενώ με κατέβαλε τρόμος και τυφλός πανικός, με κάποιο τρόπο ενστικτωδώς ξεκίνησα να χτυπώ την καρδιά της με το πίσω μέρος της παλάμης μου και να αναπνέω με το στόμα μου βαθιά μέσα στο δικό της, μέχρι που επανήλθε με μια βαθιά, κοφτή ανάσα. Για ένα απίστευτα και βασανιστικά ψυχοφθόρο λεπτό οι ζωές μας κρέμονταν από μια πάρα πολύ λεπτή κλωστή. Είχαμε ρίξει μια κλεφτή ματιά σε κάτι που ήταν τόσο σκοτεινό ώστε να μην μπορεί να περιγραφεί. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ και οι συνέπειες αυτού που θα μπορούσε να είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα με βασανίζουν ακόμη και σήμερα και μερικές φορές κυκλώνουν το μυαλό μου με μια τρομακτική κυκλική λούπα.