Αλλαγή στο παγκόσμιο οικονομικό παράδειγμα

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο κόσμος βρισκόταν στην ταραχή της μεγάλης κρίσης χρέους της Λατινικής Αμερικής και τρεις πανίσχυροι θεσμοί (World Bank, IMF αλλά και οι ΗΠΑ) αναζητούσαν μία κοινή πλατφόρμα πολιτικής αφενός μεν για να δικαιολογήσουν στους φορολογουμένους τους τα προγράμματα διάσωσης των χωρών αυτών και αφετέρου, να καταλήξουν σε ένα κοινό σύνολο κανόνων μεταρρυθμίσεων που θα συνέδεαν τα προγράμματα αυτά με την ανάπτυξη. Τότε (1989) ο βρετανός οικονομολόγος J. Williamson παρουσίασε ένα σύνολο κανόνων που περιελάμβαναν την ελαχιστοποίηση του ρόλου του κράτους στην οικονομία με πειθαρχημένη δημοσιονομική πολιτική, τη μείωση των δημόσιων επιδοτήσεων εισοδήματος και την αύξηση των δημόσιων δαπανών στην εκπαίδευση και την υγεία, μεταβολές για την αύξηση της φορολογητέας ύλης, θετικά πραγματικά επιτόκια, ανταγωνιστικές ισοτιμίες, απελευθέρωση διεθνούς εμπορίου, ιδιωτικοποιήσεις και μείωση των ρυθμίσεων και κανονισμών λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας. Αυτό έγινε γνωστό ως Washington Consensus και πολιτικά πολλές φορές χαρακτηριζόταν ως νεολιμπεραλισμός που είχε έρθει να εκτοπίσει το μεταπολεμικό κεϊνσιανό πνεύμα ως βασική αναπτυξιακή πλατφόρμα. Η κυριαρχία της WC κράτησε ουσιαστικά μέχρι τη μεγάλη κρίση του 2008 όταν οι G-20 στην κρίση το 2009 άρχισαν να συζητούν την αναθεώρησή του, αυτό επισημάνθηκε το 2010 όταν μίλησαν για τη Seoul Development Consensus που περιελάμβανε μία πολύ περισσότερο πλουραλιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων της διεθνούς οικονομίας.