Πάντα μια ιστορία λέω. Αυτή του ανθρώπου που θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Κι αυτή η ανάγκη με κινεί από το πρωί. Και η ψευδαίσθηση βέβαια πως αλλάζεις τον κόσμο. Σε πείσμα, πάντα, της φθοράς

Ποτέ δεν θα σταματήσει το θέατρο. Είναι σαν να λέμε αν σταματάει ο έρωτας. Σταματάει το θέατρο; Αυτό το χάδι που κάνει στο στομάχι μας; Τα μάγια που λύνει στο μυαλό μας; Δεν νομίζω. Μαζί με το ανθρώπινο είδος θα χαθεί το θέατρο

Τη σκέφτομαι συχνά τη Λούλα και τη μνημονεύω. Την ευγνωμονώ. Νομίζω πως κοντά της έμαθα θέατρο, από όλες τις ιδιότητες. Αλλά κυρίως έμαθα να μη φοβάμαι να ρισκάρω να χάνω. Να αγαπάω την ήττα. Κανείς δεν προφήτευσε τόσο τολμηρά τα δεινά της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής

Η σκηνή είναι ο χώρος όπου δικαιώνονται πρόσωπα αδικαίωτα και το θέατρο είναι μνήμη. Ούτως ή άλλως. Ετσι προσεγγίζει για μένα το θέατρο την Ιστορία. «Αισθηματικά». Οχι για να καπηλευτεί, ούτε για να διδάξει. Αλλά για να ενώσει