Κακόγουστο «έργο» σε λούπα

Με πέντε λέξεις το είπε ο καθηγητής Λέκκας – και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. «Πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε» τόνισε για να περιγράψει μια νέα φάση, αυτή της κλιματικής κρίσης, η οποία προφανώς απαιτεί νέες δομές και συνολικά διαφορετική αντίληψη. Καλό θα ήταν κάποια στιγμή να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε μέχρι σήμερα σε σχέση και με την επόμενη μέρα της κάθε λογής καταστροφής και οποιασδήποτε αναστάτωσης στην καθημερινότητα, αλλά δεν μας αφήνουν. Γιατί το κράτος αποδεικνύει ότι εξακολουθεί να έρχεται αντιμέτωπο με τον χειρότερο εαυτό του και με διαχρονικές παθογένειες ανεξαρτήτως εποχής. Η κόντρα επαναλαμβάνεται δημοσίως – καρμπόν – και η κοινωνία αναγκάζεται να παρακολουθεί στα τηλεπαράθυρα και με πόλεμο ανακοινώσεων το κακόγουστο «έργο» σε λούπα: «Πώς έφραξαν τα φρεάτια;», «ποιος δεν κλάδεψε τα δέντρα;», «γιατί υπήρξε κακοτεχνία εδώ, εκεί και παραπέρα;». Αλήθεια πιστεύουν οι κυβερνητικοί, η αντιπολίτευση, οι τοπικοί άρχοντες ή οποιοσδήποτε σε κρατικό μηχανισμό ότι νοιάζει τον πολίτη που είδε τον χείμαρρο να εισβάλλει στο σπίτι του ή εκείνον που έζησε την αγωνία κάτω από μια πλημμυρισμένη γέφυρα τίνος είναι το φρεάτιο; Ποσώς τον ενδιαφέρει. Περιμένει τα πράγματα να είναι εξαρχής λυμένα από εκείνον – όποιος κι αν είναι – που οφείλει να τα λύσει. Θέλει τα προφανή, τα φρεάτια ανοιχτά, τα ρέματα καθαρισμένα, τα περιαστικά δάση φροντισμένα και πάει λέγοντας. Και σίγουρα θέλει να ξεχάσει ό,τι βλέπει μέχρι σήμερα από αναρμόδιους αρμοδίους: κοινότοπα άλλοθι, καρφιά σε «αντιπάλους», γαϊτανάκι ευθυνών και πάλι από την αρχή.