Ενκε Φεζολάρι

Δίπλα στο κύμα, κάτω από ένα αρμυρίκι, σε μια πετσέτα θαλάσσης ή στην άμμο, καλοκαίρι, απολλώνιο φως του Αιγαίου. Ο ήχος των κυμάτων, ενίοτε ένα απαλό μελτεμάκι σε αγκαλιάζει και αισθάνεσαι τον Μορφέα, τα όνειρα. Ονειρεύομαι συχνά και πάντοτε τα όνειρα συμβάλλουν σε μεγάλες αποφάσεις στη ζωή μου. Στο θέατρο, στις πρόβες υπάρχει ένα άτυπο manual, πάντοτε στις αποφάσεις είτε υποκριτικά είτε για να σκεφτούμε αν κάτι είναι σωστό λέμε «κοιμήσου το» – αυτό σημαίνει πως το επόμενο πρωί θα καταλάβεις ποιο είναι το σωστό. Αυτή είναι η σχέση μου με τα όνειρα. Είναι ο οδηγός μου, το ασυνείδητο με οδηγεί και αισθάνομαι όχι μόνο τι θα ακολουθήσει αλλά πολλές φορές λειτουργεί σαν καθρέφτης. Οταν έχασα την καλύτερή μου φίλη από τον καρκίνο, τη μοναδική φίλη μου Φωτεινή, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, εκείνη με επισκέπτεται συχνά στα όνειρά μου, πάντα είναι ζωντανή, για τέσσερα χρόνια τη ρωτούσα: Φωτεινή μου, Φώφη μου, ζεις; Τι ωραία! Εκείνη τον πρώτο καιρό ήταν θολή,  δεν μου απαντούσε. Μετά άρχισε να μου μιλά δειλά. Μέσα μου δεν το πίστευα ότι είχε φύγει… Κάποια στιγμή εκείνη χάθηκε και τότε εμφανίστηκε μια άλλη φίλη μου καρδιακή, η Μαρία, και μου υπέδειξε το νεκροταφείο… Σοκ, ξύπνησα κάθιδρος, τότε το μυαλό μου υπέδειξε ότι πρέπει να πορευτώ με την απώλειά της… Τα χρόνια επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους. Συχνά η παιδική ηλικία επιστρέφει στα όνειρα, σε μεγάλα διαστήματα γεμάτα άγχος βρίσκω καταφύγιο στα όνειρα. Πολλές φορές πέφτω σε πέντε όνειρα μέσα στο όνειρο και δεν μπορώ να βγω… αυτό φυσικά θυμίζει ο Lynch. Για μένα το όνειρο παίζει μεγάλο ρόλο στις σκηνοθεσίες μου, π.χ., αν κάτι έχω κάνει σωστά, θα δω τον συγγραφέα, τον ήρωα… μεταφυσικά θα έλεγα, πάντα φτιάχνω ονειρικές στιγμές στις παραστάσεις μου. Ο Φελίνι και ο Lynch δούλεψαν πολύ σε αυτό το κομμάτι και φυσικά με επηρέασαν… Και, όπως λέει ο Σερέφας, όλους κάποιο βράδυ θα μας καταπιεί το όνειρο.