Το καλό και το κακό

Η έκρηξη των σειρών έχει ένα κακό κι ένα καλό. Το κακό είναι πως αποσύνδεσε την υποκριτική και την αφήγηση μέσω της οθόνης από το σινεμά. Το σινεμά – όπως και το θέατρο – είχε πάντα μια τελετουργία: σηκώνομαι από το σπίτι μου, πηγαίνω στην αίθουσα, αγοράζω ποπ κορν και μπαίνω να δω κάτι που με καθηλώνει δύο ώρες. Αυτό έχει αρχίσει και χάνεται με τον κόσμο να πηγαίνει όλο και λιγότερο σινεμά αφού έχει την ευκολία να το δει μπροστά του. Το καλό είναι ότι έχει σταματήσει ο ελιτισμός με τις παραγωγές εκατομμυρίων του Χόλιγουντ. Στις πλατφόρμες πλέον υπάρχουν παραγωγές από χώρες όπως το Ισραήλ, η Ισπανία, η Ουγγαρία. Από τη λίστα του BBC στέκομαι στις εξής σειρές: Το πιο συγκλονιστικό στο Breaking Bad ήταν η ερμηνεία του Τζέσι και του Γουόλτερ. Αν σκεφτείς ότι ο μικρός δεν ήταν καν ηθοποιός. Εχει μια ερμηνεία πολύ ιδιαίτερη γιατί είναι ευαίσθητος ως χαρακτήρας και δένει με τη σκληράδα του Γουόλτερ που εμφανίζεται σιγά σιγά. Το σενάριο είχε επίσης κάποια συμβολικά δραματουργικά στοιχεία, αρχετυπικά, με την έννοια της σωστής γραφής που κουβαλάει μαζί της και στοιχεία και από πολύ καλά θεατρικά έργα. Οπως η σχέση του καλού – κακού και η σχέση του μαθητή – δασκάλου.