Γιορτάζουμε φέτος τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης και δεν βλέπω να επιστρατεύεται το θέατρο που έχει ως θεματογραφία του το 1821 και τη μετεπαναστατική περίοδο. Και δεν αναφέρομαι σε δεκάδες έργα φουστανέλας που κατακυρίεψαν την αθηναϊκή σκηνή ήδη από το 1850 και μετά. Εννοώ μια δραματουργία αντάξια των ανάλογων ιστορικών προτύπων της ιστορίας του ευρωπαϊκού θεάτρου από τον Σαίξπηρ ως τον Ουγκώ, τον Σίλλερ, τον Πούσκιν, τον Λόπε ντε Βέγκα, τον Αλφιέρι και τους Ιψεν και Στρίντμπεργκ. Ολοι αυτοί οι μεγάλοι ποιητές του θεάτρου βρήκαν στην ιστορία του τόπου τους θέματα με πυρήνα τραγικό, ακολουθώντας το μέγα πρότυπο του Αισχύλου, ο οποίος μας κληροδότησε το πρώτο παγκοσμίως θεατρικό κείμενο που είχε θέμα την ιστορική μνήμη, τους «Πέρσες».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή