Επιτέλους

Πώς συμβαίνει με τα ρημαγμένα σπίτια; Με τις τραυματικές σχέσεις; Με τους έρωτες που πληγώνουν; Που περνάς «από δίπλα τους» γρήγορα και αποστρέφεις το βλέμμα; Διότι δεν μπορείς να αντέξεις το ξεπεσμένο παρόν τους, τα ξέφτια του «τώρα» σε σχέση με τις γιρλάντες του «κάποτε»; Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ και κάμποσα χρόνια όταν περνάω από τη Σταδίου – ειδικά στη διασταύρωση με τη Χρήστου Λαδά. Από τη μια το κουφάρι του Αττικόν. Με το απομεινάρι μιας κινηματογραφικής αφίσας, να ξεπροβάλλει μέσα από τα σκισμένα «παραπετάσματα», σαν να κλείνει, σαρκαστικά, το μάτι στο ένδοξο παρελθόν του. Και από την άλλη, το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Esperia, που κάποτε έφερε τη διακριτική φινέτσα της παλιάς Αθήνας, να στέλνει αποφορά κατρουλίλας.