Με αφορμή το έπος του 1940

Μετά το 1821, το έπος του ’40 είναι η πιο κορυφαία ώρα του νεότερου Ελληνισμού. Τα μεγάλα, όμως, γεγονότα ενός έθνους δεν είναι απλά πηγή υπερηφάνειας για τους επιγόνους. Κάτι τέτοιο θα στένευε αφόρητα τις διαστάσεις τους. Οι μεγάλες ώρες ενός έθνους, πέρα από το φθαρτό «σώμα» των γεγονότων, που με τον καιρό γίνεται βορά της λήθης, είναι αυτόχρημα και μεγάλες ώρες παιδείας. Εμπεριέχουν στον εσωτερικό πυρήνα τους διαχρονικές αξίες η αναγωγή των οποίων είναι το μεγάλο χρέος των επιγόνων. Οι μεγάλες ώρες, όπως το έπος του ’40, είναι η ύψιστη παιδεία της μεγάλης πράξης. Κι αυτό είναι το ουσιώδες που επιβιώνει στον χρόνο. Εγκλείουν μέσα τους συσσωρευμένη και συμπυκνωμένη εμπειρία. Ροπές και τάσεις καθοδηγητικές και σωτήριες για τους επιγόνους. Το χρέος, συνεπώς, σήμερα όλων των Νεοελλήνων δεν περιορίζεται στο να ξαναθυμηθούμε τα γεγονότα και μόνο έτσι να αισθανθούμε ότι επιτελέσαμε το χρέος μας. Το χρέος μας είναι να αναδείξουμε το πυκνό φάσμα των ιδεών που περιέχει το μέγα γεγονός του ’40, να ανασύρουμε τα παιδευτικά του μηνύματα, τα σωτήρια άλλωστε για τις μέρες μας και να τα καταστήσουμε οδηγούς. Προκειμένου να βγούμε από τον λαβύρινθο στον οποίο ήδη έχουμε βρεθεί. Μόνον έτσι θα τιμήσουμε το διαπρεπές φορτίο της Ιστορίας μας. Μόνον έτσι θα δώσουμε ελπίδα στα επόμενα όνειρά μας. Και μόνο έτσι θα βεβαιωθούμε για τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν τα, έτσι κι αλλιώς, αβέβαια επόμενα βήματά μας.