«Αντιλαμβάνομαι τον τοίχο με τις φωτογραφίες ως σελίδα»

Εκατοντάδες μικρές στιγμές που κέρδισαν μια μάχη στον πόλεμο με τη λήθη. Στιγμιαία βλέμματα που αποτυπώθηκαν στη μικροσκοπική διάσταση μιας λήψης με μηχανή πολαρόιντ. Εικόνες χωρίς ανθρώπινη παρουσία που «μιλούν» και λένε όσα δεν χωρούν σε λέξεις. Φωτογραφίες – περίπου 300 – που τραβήχτηκαν την τελευταία πενταετία και επιλέχθηκαν για να συνθέσουν ένα προσωπικό ημερολόγιο, μια αυτοβιογραφία. Και πλάι τους, άλλες, πολλές, όχι απλωμένες στους τοίχους, αλλά στοιβαγμένες. Είναι εκείνες που απορρίφθηκαν. Το σύνολό τους – μαζί με χειρόγραφα σημειώματα, μια διαθήκη, φωτογραφικά καρέ, όλα τους τυχαία ευρήματα κατά τη διάρκεια των πέντε αυτών ετών – και τα τρία βιβλία – καρποί αυτής της περιόδου («Αλμα», «Η γη του θυμού», «Φαίδρα») συνθέτουν την έκθεση «Αυτοβιογραφία» του συγγραφέα και φωτογράφου Χρήστου Χρυσόπουλου. «Μέχρι το 2014 όλη μου η δουλειά – κατά βάση το γράψιμο – ήταν μια διαρκής ετεροπροσωπία» εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο πολυβραβευμένος συγγραφέας. «Υπήρχαν πολλά προσωπεία που έκρυβαν το υποκείμενο, σαν να απέφευγα να τοποθετήσω στο έργο το ίδιο το υποκείμενο είτε της γραφής είτε του βλέμματος. Οσο περνάει ο καιρός αισθάνομαι πλέον ότι με ενδιαφέρει το υποκείμενο να γίνεται μέρος του έργου. Σε αυτό το ημερολόγιο περιλαμβάνονται τα σπίτια που έζησα, τα ταξίδια, ο χωρισμός μου, το πώς μεγαλώνει το παιδί, οι δικές μου ανησυχίες… Υπάρχει κάτι απόλυτα δικό μου, αλλά από εκεί και πέρα το βλέμμα ανοίγεται ευρύτερα. Δεν κοιτάζω, δηλαδή, τον εαυτό μου, αλλά κοιτάζω τον εαυτό μου να κοιτάει. Δεν είναι μια αυτοπροσωπογραφία. Αρα δεν με ενδιαφέρει το δικό μου ναρκισσιστικό είδωλο, αλλά να περιλαμβάνομαι ρητά μέσα σε αυτό που επεξεργάζομαι».