Τα πάνω – κάτω που δεν ωφελούν

Αν κάτι έχει επιτύχει ο Παναθηναϊκός σε αυτό το πρώτο κομμάτι της σεζόν, είναι να «ζεστάνει» τον κόσμο του. Δεν αφορά το συγκεκριμένο, μόνο τις συνεχείς εντός έδρας νίκες. Αλλά κυρίως τον τρόπο που έρχονται αυτές, τα πολλά γκολ, το ωραίο ποδόσφαιρο και τους πρωταγωνιστές. Ακριβώς το αντίθετο, ωστόσο, συμβαίνει στα εκτός έδρας ραντεβού των Πρασίνων. Αντίστοιχα, δεν γίνεται κουβέντα για τις ήττες. Αλλά για το πώς προκύπτουν αυτές. Ωρες ώρες, λες και βλέπεις μια ομάδα που δεν πιστεύει ότι μπορεί να φύγει με τους βαθμούς. Το είδαμε και στην Τρίπολη. Αν και προηγήθηκε, τελικά ο Παναθηναϊκός έφυγε με χέρια άδεια. Κάπως έτσι απομακρύνεται από την κορυφή και τους στόχους του. Καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να σχεδιάζει το μέλλον της αν από τη μία πηγαίνει τρένο στο «σπίτι» της και στον αντίποδα ταλανίζεται από ανασφάλεια μακριά από αυτό. Εκτός έδρας έχει να νικήσει εδώ και μήνες – από ένα ματς με τον Ατρόμητο. Και εδώ έχουμε σύμπτωση, με δεδομένο ότι μεσούσης της εβδομάδας έχουμε άλλο ένα ματς στο Περιστέρι, αυτή τη φορά για το Κύπελλο. Θα αλλάξει εικόνα η ομάδα του Γιοβάνοβιτς; Του τεχνικού που κερδίζει τα εύσημα για τις νίκες στη Λεωφόρο αλλά κάτι πρέπει να κάνει για τις αναμετρήσεις μακριά από την πρωτεύουσα; Δεν μπορεί να μην έχει κάποια ευθύνη. Ο Παναθηναϊκός δεν γίνεται να συνεχίσει διπρόσωπος. Ούτε να υποβάλλει σε κρύο ντουζ τους φίλους του. Ολοι έχουν τη διάθεση να βρίσκονται κοντά στην ομάδα και τη στηρίζουν. Εστω κι αν υπάρχουν ελλείψεις στην άμυνα, είναι ανεπίτρεπτο το Τριφύλλι να παραπαίει και να γνωρίζει συνεχόμενες αποτυχίες.