Οδηγώ εναλλάσσοντας μανιωδώς τα ενημερωτικά ραδιόφωνα. Θέλω να ρουφήξω κάθε λέξη για εκείνη. Να ακούσω ιστορίες, αποχαιρετιστήρια λόγια, ακόμα και χιλιοειπωμένα κλισέ. «Πάλεψε μέχρι τέλους», «μια μαχήτρια της ζωής», «έδωσε μάθημα θάρρους και δύναμης», «ήταν γενναία». Δεν ξέρω αν ήθελε να είναι γενναία. Προσπαθώ να κάνω εικόνα στο μυαλό μου το αποκαμωμένο κορίτσι στον 10ο όροφο του Ευαγγελισμού. Τη γυναίκα που ένιωσε φόβο λίγο πριν από το τέλος. Ισως όχι για τον εαυτό της. Για όσους θα έμειναν πίσω. «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα» είχε πει. Στην εποχή της υπερπληροφόρησης και των «εξομολογήσεων» στα ΜΜΕ και των πιο προσωπικών βιωμάτων, εκείνη επέλεξε να μη δημοσιοποιήσει. Παρούσα σε κάθε κοινοβουλευτική διαδικασία, εξέπεμπε αισιοδοξία. Τόση, που την έκανε να μοιάζει άτρωτη. Ακόμα και η εισαγωγή στο νοσοκομείο αποτέλεσε έκπληξη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή