Νεκρολογίες

Στον αγγλοσαξονικό Τύπο η μεγαλύτερη πρόκληση για τους καλούς γραφιάδες είναι, λένε, οι νεκρολογίες. Τα κείμενα, δηλαδή, στα οποία πρέπει να παρουσιάσουν το πορτρέτο ενός δημόσιου προσώπου που μόλις πέθανε, ισορροπώντας μεταξύ της αντικειμενικής αποτίμησης του έργου του και της συναισθηματικής φόρτισης που πάντα προκαλεί ένας θάνατος. Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο. Γιατί ακόμη κι όσοι βλέπουν την απώλεια της ζωής ως τη μοναδική βεβαιότητα στη ζωή δεν είναι τόσο άνιωθοι ώστε να μην αντιλαμβάνονται πως οι πρώτες ώρες από το άκουσμα μιας είδησης τόσο τραγικής όσο ο θάνατος μιας 57χρονης γυναίκας από καρκίνο, φέρ’ ειπείν, δεν προσφέρονται για πολιτικο-αναλυτικές μπίζνες ας γιούζουαλ. Σχεδόν ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα έδειξε χθες να έχει επίγνωση του τρόπου με τον οποίο επηρέασε το θυμικό της κοινής γνώμης το ανακοινωθέν που εξέδωσε λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι ο «Ευαγγελισμός» – τα μηνύματα της πλειονότητας των πολιτικών άφησαν στην άκρη την ιδεολογική ή άλλη απόσταση που ενδεχομένως χώριζε τους υπογράφοντες από τη Φώφη Γεννηματά.