«Οι μεγάλες αλήθειες, στην ουσία τους είναι πάντοτ’ απλές. Τόσο απλές που να τις καταλαβαίνουν, να τις νοιώθουν όλοι, ακόμα και τα παιδιά. Κι ήμουν μικρό, πολύ μικρό παιδί όταν την είχα νοιώσει εντός μου, κι αφορμή σε τούτο ήταν το παραμύθι το λαϊκό, το ωραίο. “Είτανε -λένε- ένας πατέρας ετοιμοθάνατος κι είπε στα παιδιά του: Πάρτε καθένας απόνα ραβδί και σπάστε το. Τα παιδιά το κάναν μ’ ευκολία. Τότες εκείνος τους είπε: Τώρα ο καθένας σας ας δοκιμάσει να σπάσει τα κλαδιά ενωμένα. Τα παιδιά δοκίμασαν – του κάκου. Και τότες ο πατέρας τους τούς άφησε πνευματική κληρονομιά το παραπάνω το ρητό, σε λόγια απλά, χωριάτικα”. Αυτό είναι το παραμύθι το λαϊκό, το ωραίο, κι είναι πολλές οι φορές που το θυμάμαι. Το λέω και δε προσθέτω λέξη, γιατί ‘ναι τόσο απλό· μιλάει μόνο του.

Μα ποιος ο λόγος ν’ ανατρέχουμε στα παραμύθια. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα. Φωνάζει. Ποιος από μας δε ξέρει τις νίκες του Μεγαλέξαντρου; Κάτ’ απ’ την καθοδήγησή του κοσμοκράτορες γίναν οι Έλληνες. Έπρεπε πρώτα να ενωθούν, να καταλυθούν οι Αθήνες κι οι Σπάρτες, για ν’ ακολουθήσει ο κολοφώνας της δόξας. Κι ύστερα, βλέπουμε το ίδιο πάλι πράμα με άλλα πρόσωπα, σ’ άλλη εποχή. Βλέπουμε τον Ηράκλειο να κατατροπώνει τους Αβάρους, επειδή είχε πετύχει την ενότητα ανάμεσα στους λαούς του Βυζάντιου. Αλλά, τι να πούμε για το 1821, το θαυμαστό αυτό σταθμό της ιστορίας μας; Εδώ πια είν’ ολοφάνερο πως ο κύριος συντελεστής της νίκης στάθηκε η ενότητα κι’ η ομόνοια πούχαν οι Έλληνες μεταξύ τους. Αντίθετα, όπου παρουσιάζονταν διάσταση, αμέσως επακολουθούσε η συντριβή. Τέλος, φτάνουμε στην εποποιΐα του 1941. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα, φωτεινότερο, από αυτό. Ενωμένοι οι Έλληνες νίκησαν τους Ιταλούς, ενωμένοι τους ρίξαν στη θάλασσα.

Ωστόσο, η δύναμη της ενότητας, διαφαίνεται καλύτερα απ’ την αρνητική εικόνα της ιστορίας. Ν’ αρχίσουμε απ’ τον Πελοποννησιακό πόλεμο; Δεν υπάρχει χειρότερος πόλεμος απ’ αυτόν, που μόνο μίση, διαρέσεις και διχόνοιες τον προκάλεσαν. Το ίδιο φαινόμενο δεν παρουσιάζουν κι οι Ελληνιστικοί χρόνοι; Κι οι χρόνοι της Φραγκοκρατίας; Κι η ήττα του 1897; Αλλά, ας μην αναζητούμε παραδείγματα στο παρελθόν. Η σημερινή κατάσταση είνια το πιο ζωντανό παράδειγμα. Πού οφείλονται τα αίματα; Πού οφείλεται ο αλληλοσπαραγμός μας; Αλλοίμονο. Στη διχόνοια, μόνο σ΄αυτή.

Και μήπως στην οικογένεια το ίδιο δε συμβαίνει; Και μήπως στο σχολείο το ίδιο δε γίνεται;

Έτσι λοιπόν. Η ένωση δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Δεν επιδέχεται και αμφιταλάντευση. Χρειάζεται πάντα να τό χουμε στο νου μας, και πάντα να το εφαρμόζουμε το ρητό αυτό, τη μεγάλη αλήθεια: Εν τη ενώσει η δύναμις!».