Η αιώνια λιακάδα του Νικηφόρου Αντωνόπουλου

Οπως ήταν φυσικό, η είδηση για την αποδημία της Φώφης Γενηματά, επικράτησε ταχύτατα και βύθισε στη θλίψη τη χώρα. Λίγα λεπτά νωρίτερα, από κάποιον άλλον πλανήτη, έκλεινε για πάντα τα μάτια του ο Νικηφόρος Αντωνόπουλος, ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα δημοσιογράφους που θα μπορούσαν να ισχυριστούν χωρίς ίχνος υπερβολής ή αυταρέσκειας ότι έστησε αυτήν εδώ την εφημερίδα και την έβαλε στη θέση που έχει μέχρι σήμερα. Μέσα στη ρευστότητα της μετεμφυλιακής κοινωνίας, ο Νικηφόρος Αντωνόπουλος αναδείχθηκε αμέσως ως ο χαρισματικός γραφιάς και δαιμόνιος ρεπόρτερ, χαρακτηριστικά που διατήρησε μέχρι προχθές που μας άφησε μετά από σύντομη ασθένεια. Ρωτάω τους φίλους του που, κεραυνοβολημένοι κι αυτοί, δέχονται ωστόσο να μου πουν δυο λόγια. Η επαγγελματική διδυμία του με τον Κώστα Ρεσβάνη εντοπίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960 , τότε που ο Κώστας εγκατέλειψε την Ιατρική και χτύπησε την πόρτα της ΑΥΓΗΣ. Ο Νικηφόρος ήταν ήδη εκεί ως υπεύθυνος θεμάτων Παιδείας. Τον παρέλαβε και τον έβαλε αμέσως στην πρίζα. Εχετε δει πως γυαλίζει το μάτι πεπειραμένου δημοσιογράφου όταν εντοπίσει διαμαντάκι; Αν όχι, χάνετε. «Πασχίζαμε», μου λέει τώρα στο τηλέφωνο ο Κώστας Ρεσβάνης αναθυμούμενος τον φίλο του, «να αναχαιτίσουμε τη διείσδυση των πυρήνων του ΚΚΕ που ήθελαν να πάρουν το πάνω χέρι στην Αυγή και να κανοναρχίσουν την  Επιθεώρηση Τέχνης». Με μέντορες τον Δημήτρη Ραυτόπουλο και τον Ηρακλή Τζάθα, ο αγώνας αυτός ήταν πανηγύρι. Στη συνέχεια δούλεψαν και οι δυο τους στην  εφημερίδα«Η γενιά μας», έντυπο των Λαμπράκηδων που οραματίστηκε και προώθησε ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης, και λίγο αργότερα βρέθηκαν στα «ΝΕΑ», αρχισυντάκτες και οι δύο. Στον Νικηφόρο Αντωνόπουλο, αριστερό με τη βούλα, δόθηκε το πολιτικό ρεπορτάζ κι ας δέσποζαν πάνω από το γραφείο του Λέοντα Καραπαναγιώτη δυο μόνον, μεγάλα κάδρα. Το ένα με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το άλλο με τον Γιώργο Σεφέρη, και τα δύο με ιδιόχειρες αφιερώσεις. Ο Σεφέρης δεν ξέρω τι σκέφτηκε, για τον Α. Παπανδρέου όμως μπορώ να υποθέσω δυο τρία πραγματάκια. Δεν έχει σημασία. Σημασία είχε, πώς έβλεπε ο ίδιος ο διευθυντής την εφημερίδα του, κρίμα που δεν ήμουν εκεί να μάθω περισσότερα.