Η Ελλάδα ενετάχθη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα τον Μάιο του 1979 με το σκεπτικό ότι, ως μέλος μιας ισχυρής κοινότητας κρατών, θα θωράκιζε εις το διηνεκές τη γεωπολιτική της υπόσταση. Και πράγματι, την εποχή εκείνη, τα κράτη – μέλη της ΕΚ μπορούσαν να θεωρηθούν παγκόσμιες δυνάμεις. Η Γαλλία του Ντ’ Εστέν είχε πυρηνικά και ευρεία πολιτιστική επιρροή. Η Μεγάλη Βρετανία της Θάτσερ ήταν επίσης πυρηνική δύναμη και άλλωστε ήταν εις θέσιν να συντρίψει στρατιωτικά την Αργεντινή στα νησιά Φόκλαντ. Η Γερμανία δεν είχε στρατιωτική διάσταση, ως συνέπεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ήταν μια ευημερούσα δημοκρατική κοινωνία με κύρος και εξελιγμένο κοινωνικό κράτος. Και οι άλλες χώρες – μέλη της ΕΚ ήταν ταχύτατα αναπτυσσόμενες κοινωνίες, με διεθνή επιρροή. Παράλληλα, η διασύνδεση της ΕΚ με το ΝΑΤΟ, υποχρεωτική λόγω του Ψυχρού Πολέμου, επηύξανε την ασπίδα προστασίας της Ελλάδας, αφού η ΕΚ κατά κάποιον τρόπο λειτουργούσε παραπληρωματικά προς το ΝΑΤΟ, ακόμα και αν η Γαλλία είχε αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή