Ενας δημιουργικός αθώος

Υπάρχουν κάποιες λέξεις ή φράσεις, τυπικά κοινόλεκτες, που δεν ακούγονται συχνά. Ή, όταν ακούγονται, φαίνεται να έχουν χάσει το ουσιώδες μέρος του σημασιολογικού φορτίου τους. Ας πούμε, «άδολος», «σεμνός», «ευγένεια», «σεβασμός στον εκάστοτε άλλο», «συμμετοχή στον πόνο των ανθρώπων», «ανοιχτοί ορίζοντες», «καθαρό βλέμμα»… Παύουν να ακούγονται ιδίως όταν έρχεται η συνέπεια να δεθεί μαζί τους. Παραπέμποντας στη σύναψη λόγου και πράξης. Και ακούγονται ακόμη λιγότερο όταν η συνέπεια τις δένει άκοπα, σαν από μόνη της, με το δυσκολότερο ζεύγος «στάση ζωής» και «ποιότητα παραγόμενου έργου». Είναι σαν η βαναυσότητα τόσων όψεων του τρέχοντος πολιτισμού μας να ωθεί αμείλικτα τέτοιες εκφράσεις εκτός κυκλοφορίας. Επειδή τις αποστρέφεται. Και τις αποστρέφεται επειδή τις φοβάται. Το αποτέλεσμα είναι οι αθώοι του πολιτισμού ετούτου να τίθενται σιωπηλά αλλά ανελέητα εκτός παιδείας. Δηλαδή εκτός του δημόσιου λόγου που φέρεται από αυτόν τον πολιτισμό ενόσω τον προάγει με όλες του τις δυνάμεις.