«Καταλαβαίνω γιατί οι συγγραφείς δεν γράφουν για σεξ»

Η εντύπωση ήταν ίδια, όπως και στην προηγούμενη συνέντευξη: ο άνθρωπος με τον οποίο μιλάς είναι ένα πρόσωπο διαφορετικό από τον συγγραφέα, που στον τελευταίο τόμο του «Αγώνα» (εκδ. Καστανιώτη, 2021, μτφ. Σωτήρης Σουλιώτης) καταφέρνει να χωρέσει τον Γιον Φόσε – και την αντίστιξη με τον Μπέκετ -, το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Πέτερ Χάντκε, τη «Shoah» του Κλοντ Λανζμάν και τον Πάουλ Τσέλαν, τον Βίκτορ Κλέμπερερ, τον Ρενέ Ζιράρ(!) και τη μιμητική επιθυμία. Αυτή ήταν, άλλωστε, η πιο συχνή μομφή κατά του νορβηγού συγγραφέα και του είδους autofiction, με το οποίο επιβλήθηκε την τελευταία δεκαετία στις λίστες των ευπωλήτων και στα αφιερώματα των μεγαλύτερων αμερικανικών εντύπων. Το γεγονός, δηλαδή, ότι για να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερα επεισόδια της ζωής του ξεχάστηκε πάνω στο ολισθηρό πεδίο της αφηγηματικής πληθωρικότητας. Δεν είναι, πάντως, σκέψεις που ο ίδιος ξορκίζει. Ο έκτος τόμος του «Αγώνα» είναι ακριβώς μία «σπουδή προς εαυτόν» – έστω με το δικό του, ανοικονόμητο ιδίωμα. Η φήμη που έφτασε απειλητική, τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, η περίφημη ηθική της λογοτεχνίας (όχι πάντα το δυνατό σημείο του συγγραφέα), πώς βάζεις τελεία για να ξεκινήσει το επόμενο βήμα. Μιλήσαμε με τον Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ, ενώ είχε επιστρέψει στο Λονδίνο, ύστερα από περιοδεία του στις ΗΠΑ και την Αγγλία για το πρώτο μυθιστόρημα που εκδίδει ύστερα από τον «Αγώνα»: το «Morning star», όπου ένα τεράστιο φλεγόμενο αστέρι επηρεάζει τις ζωές 9 ανθρώπων στη Νότια Νορβηγία. Παράλληλα, έχει κυκλοφορήσει η συλλογή δοκιμίων του «In the land of the Cyclops» («Στη γη των Κυκλώπων») για την τέχνη των Ινγκμαρ Μπέργκμαν, Ρέμπραντ, Ανσελμ Κίφερ, Φλωμπέρ.