Η Φώφη Γεννηματά «Εις την οδόν των Φιλελλήνων»

Η πρώτη φορά που πήρα μία ιδέα περί του τι σημαίνει εθνικό πένθος ήταν το μακρινό 1968. Μέναμε απέναντι από τον Ευαγγελισμό και ανάμεσα από τα κάγκελα του μπαλκονιού που ήταν πιο ψηλά από εμένα, έβλεπα τον κόσμο που μαζεύτηκε όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του Γεωργίου Παπανδρέου που νοσηλευόταν εκεί. Εχω την εντύπωση ότι από την πλαϊνή πόρτα έβγαζαν το φέρετρο αλλά τα 53 χρόνια που πέρασαν από τότε είναι παρά πολλά για να περισώσουν τέτοιες λεπτομέρειες. Θυμάμαι όμως καλά αυτό που είχα νιώσει, όπως θυμόμαστε πάντα τις «πρώτες φορές» μας. Ηταν η αίσθηση ενός κοινού παλμού γύρω από ένα φέρετρο που εκτείνεται πολύ παραπέρα από το πλαίσιο του οικογενειακού πένθους ή της συγκίνησης για την απώλεια κάποιας προσωπικότητας. Αυτό που αργότερα ανακάλυψα στον στίχο του Σικελιανού από το ποίημα που εκφώνησε στην κηδεία του Παλαμά.